File...

Verdomde file ook. Serena zuchtte en draaide de radio nog net iets harder. Ze tikte ongeduldig met haar nagels op het stuur, haar ogen gefixeerd op de auto voor haar. Hoewel het licht op groen stond, geraakte ze geen centimeter vooruit. En wie maakte zich nu zorgen om de kleur van een lampje?
Als ze ooit achter de adressen van die kerels die het hele verkeer ophielden kwam, zou ze hen persoonlijk leren rijden, daar mocht iedereen zeker van zijn.
En het ergste was nog; nergens een gaatje vrij om zich tussen te wringen. Ze zat echt muurvast. Puur uit frustratie zette ze het raam open en stak een sigaret op. Roken deed ze alleen als ze gefrustreerd was, en dat was ze nu meer dan ooit.
Tokia was een prachtstad, alleen dat verkéér! Als het vast zat, zat het muurvast en je kreeg zelfs geen speld meer tussen de ruimte tussen twee auto's. Als Serena claustrofobische neigingen had, was ze ondertussen helemaal gek geworden. Ze zuchtte weer en blies de rook uit. Aandachtig volgde ze het met haar ogen, tot het verdwenen was. 'Bye bye,' mompelde Serena en ze richtte haar ogen weer op de weg. Daarna flitsten haar ogen richting de lichten - natuurlijk, rood. Ze was nog geen centimeter opgeschoven, en de auto's voor en naast haar ook niet. Als het zo nog langer duurde reed ze finaal tegen het achterwerk van die wagen voor haar, puur voor de fun, al was het dan een Mini Cooper. Serena had een zwak voor de kleine autootjes, al waren ze dan niet zo snel. Als je de motor opdreef, kon je op acceptabele snelheid geraken. Ze had niet veel geld meer, sinds haar verhuis naar Tokio. Haar vader had de prijs om de auto's van New York naar Tokio te brengen en haar appartement dan wel betaald, verder wilde hij haar geen cent meer geven. Haar moeder zat in de stress. 'Mijn kleine meisje zomaar de wereld insturen! Zonder geld!' Dat was een citaat dat vaak in de mail van haar vader voor kwam. Serena werd soms zo moe van die bemoederingen van haar moeder. Toevallig was ze achttien en kon ze prima overleven. Alleen snapte haar moeder dat niet. Die dacht trouwens ook dat je zonder geld niet overleefde. Ergens kon Serena dat wel begrijpen: zij had nooit moeten werken. Ze was vroeg - veel te vroeg volgens Serena - getrouwd met haar vader en meneer de multimiljonair had altijd geld in het laatje gebracht. Haar moeder ging er mee shoppen en naar welnesscentra. En ze betaalde het personeel. Pff... Serena had al vrij snel een job gevonden hier, dus geld had ze. Alleen niet zo veel als vroeger, maar je ging niet dood van niet elke week minstens één keer schandalig veel geld uit te geven aan kleren.
Ondertussen waren de lichten weer op groen en weer op rood gesprongen, en nog steeds was ze niet vooruit gekomen. Wat wás dat, verd*mme? Serena hing met haar hoofd uit het raam hangen, dumpte haar sigaret en drukte op de claxon van haar Aston Martin. Haar ongeverfde blonde haren golfden mee. Ze trok haar hoofd terug en claxonneerde verder. Je zou hier verdorie nog een praatje kunnen beginnen met de bestuurder in de auto naast je!
Koekjes?

Leelou reed in zijn nieuwe Lotus, hij vond het heerlijk. De jongen was in een turqoise Lotus Evora was onderweg naar zijn nieuwe appartementje. De geur van het leer hing nog in de auto en thuis had hij nog een lading van die geurtjes liggen, zijn auto's moesten altijd nieuw blijven! Zo had hij zijn Exige ook al drie jaar kunnen onderhouden. De auto's waren ook de enige plekken waar hij nooit zal roken.
Leelou merkte op dat hij nu al een tijdje voor een auto stond te wachten. Geïrriteerd keek hij naar het stoplicht, wanneer sprong dat nu eens op groen? Verbaasd keek Leelou naar de auto voor zich, was die gast aan het slapen? Het stond immers al op groen. De jongen schraapte zijn ongeschoren wang en tuurde ongeduldig voor hem uit. Chagrijnig sloeg hij op zijn stuur wanneer hij merkte dat het opnieuw rood werd. ''Straat terrorist!'' Snauwde Leelou naar de bestuurder voor zich, wetende dat hij het niet ging horen.

Leelou opende het klepje rechts in de auto om zijn mobiel te pakken, maar terwijl hij dit deed zag hij een extreem mooie vrouw in een nog veel mooiere wagen! Daarbij kwam ze duidelijk niet uit Azië, laat staan Tokio! Dat was ongetwijfeld iemand met verstand van auto's en gezien Leelou nog geen contacten had en hier niemand dacht aan doorrijden, kon de jongen gemakkelijk een praatje maken.
Leelou liet het raam aan de rechterkant zakken en stak zijn kop erdoor.
''Hey,'' begon Leelou ''lekkere bestuurders hier in Tokio...''

Serena keek geïrriteerd opzij toen ze een jongen wat hoorde roepen. Hij was ongeveer even oud als zij en zijn openingszin klonk net zo slechts als wanneer ze in een club hadden gestaan. Serena had er wel ervaring mee. Ze keek opzij en zag dat deze gast ook niet mis was. Ze glimlachte.
Kijk, als er file is, moet je toch iets doen om je bezig te houden?
'Hey,' antwoordde Serena met een glimlach. Ze keek even naar boven, naar de lucht waar niets te zien was. 'Ja, dat zal dan wel,' zei ze plagerig. Ze moest toegeven dat die vulgaire opmerkingen haar zelfvertrouwen een boost gaven. Niet dat ze reden had om depressief te zijn om haar uiterlijk. Ze tikte weer met haar nagels op het stuur. Ze wilde hier verd*mme weg! Hoelang stond ze hier nu al? Verdorie...
Ze keek weer opzij naar de jongen. 'Hoe heet je?' riep ze hem toe. Ze vond het wel leuk en interessant, zo straatcommunicatie. De kans dat ze elkaar ooit terugzagen was erg klein in zo'n stad als Tokio en dat maakte het zo leuk en... spannend? Serena zag dat haar mobiel trilde op de stoel naast haar. Ze pakte hem op en zag dat ze een bericht had. Haar moeder. Dat boeide dus zó niet. Serena zuchtte en gooide met een theatraal gebaar haar mobiel op de achterbank, waar hij belandde tussen tijdschriften, tassen en een fles warmgeworden Ice Tea. Serena lustte niet eens Ice Tea.
Ze richtte haar ogen weer op de jongen, nog steeds wachtend op antwoord.

Leelou dacht na, lekkere bestuurders? Ja, zo kon je het ook opvatten, maar dan had hij toch beter in LA kunnen blijven. Aziaten waren qua uiterlijk niet zo interessant, Serena integendeel. Maar ja, niet alles draaide om uiterlijk. Geld was ook belangrijk... Slechte gedachte! Nee, hij hoefde niet met iedere mooie Amerikaan naar bed. Weer week de gedachte van het hoogtepunt af en kwam hij in gedachte bij Europeanen die ook goed genoeg waren.
Leelou schudde zijn hoofd, hij hield zijn eigen gedachte soms niet bij.
''Sorry, mijn openingszin is nooit mijn sterkste geweest!'' hamerde Leelou tussen het onrustige geluid van de snelweg door. ''Ik ben Leelou... Leelou Vegas. Woon nu een week in Tokio en voorlopig sta ik niet te springen van de bestuurders.
Akelig keek Leelou weer voor zich, nog steeds die idioot in een verrotte Buick die de rij voor Leelou ophield. Ook was er nu een andere factor tussen Tokio en het geluk van Leelou gekomen. Helse benzine lucht! In LA kon je makkelijk met open ramen rondrijden. Hier wens je, je ergste vijand nog geen cabrio toe!
Leelou gooide zijn hoofd weer naar de rechterkant van de auto in de richting van Serena. ''Mooie auto,'' dit leek hem toch wel een beter onderwerp dan de putlucht in Tokio ''wat doe je voor het geld?''
Mis! Leelou beet op de binnenkant van zijn wang, het was logisch om nu terug te vragen wat Leelou zelf deed voor zijn auto. Geld aftroggelen bij mama? Nou, dat was zeker voegsel om zijn eerdere indruk te helen!