GECRASHED

DK stond in een soort file te wachten voor de ophaalbrug. Hij zuchtte diep. Hij trommelde met ijn vingers op het stuur. 'Sorry dat we niet sneller kunnen schoonheid' mompelde hij kwaad. De boot deed er veelste lang over vond hij. Voor hem stonden nog 5 andere auto's. Hij gromde binnendsmond iets. Ineens dacht hij iets slims te gaan doen. Er kwam een grote grijns op zijn gezicht. Hij stuurde zijn auto naar de stoep, en gaf plank gas Ze reden vol op de ophaalbrug af. Hij draaide iets, en reed volop de open ophaalbrug. 'Look at this baby' zei hij grijnzend. Hij gaf meer gas, en ze vlogen over de ophaal brug. DK zag de grond steeds dichterbij komen, en met een harde plof vielen ze ook weer op de grond aan de andere kant van de ophaalbrug. Maar DK verloor zijn macht over het stuur, en de auto maakte een gevaarlijke wending. Even later knalde de auto met volle vaard door een winkel heen. Gillende mensen sprongen naar alle kanten. DK knalde met zijn voorhoofd tegen het stuur. Een bloedstraal liep langs zijn slaap en voorhoofd naar beneden. Hij was buiten bewust zijn. Vrienden van DK waren ook over de ophaalbrug gegaan. Ze reden naar het winkeltje en stapten uit de auto. Vlug rende ze naar de gecrashte auto, en deden gauw de deuren open.

Nathalie keek hem aan en antwoordde niet. Tot hij plank gas gaf. Ze schrok wel. "DK ben je gek?!" riep ze geschrokken. Te laat. Toen de auto tegen de winkel aancrashtte voelde ze de stukken glas in haar lichaam. Het voelde ook alsof haar longen bijeen geknepen waren. Toen de deur open ging viel ze er bijna uit maar ze hield haar vast. Even moest ze om adem snakken. De vrienden van DK wilden haar helpen maar ze duwde ze olpzij. "Rot op" siste ze zachtjes en gekwetst. Ze zakte in en hoestte even. Ze bloedde hevig en was er vast erger aan toe dan DK. Hoe idioot kon hij zijn?! Ze kon wel dood zijn. Even keek ze kwaad naar de rest en dan naar de wonden.

Job stond in de file te wachten tot hij weer over de brug kon gaan. Plots zag hij een auto aankomen die alle kanten opging, het kon niet goed gaan, een paar seconden nadat hij dat dacht reed de auto een winkel en kwam uiteindelijk tot stilstand. Net als vele anderen twijfelde Job niet en deed de deur open en rende richting de auto. Hij was vergeten zijn auto op slot te doen, maar dat was nu even niet belangrijk. De man was met zijn hoofd tegen het stuur aan gekomen, hoe was het mogelijk dat hij geen airbags heeft? De vrouw had moeite met ademhaling, dat was goed te zien. Toen hij er was keek de mensen allemaal aan, eerst had hij nog plannen om ze te helpen, maar nu wist hij niet meer wat te doen. Moest hij ze naar een ziekenhuis brengen? De reactie van de vrouw wees erop dat ze hulp weigerde. Toch proberen. Job stapte op haar af. ''Kan ik je helpen? Moet ik je naar het ziekenhuis brengen?''

DK werd wakker gewekt. Hij had hier en daar wat schrammen opgelopen, en een grote voorhoofd wond opgelopen. Hij hield zijn hoofd vast met zijn ene hand. Ineens schoot hem te binnen dat zijn vriendin naast hem had gezeten. Hij liep om de auto heen, en knielde neer voor Nathalie. 'Nathalie alles oké?!' vroeg hij geschrokken. Hij speelde het eigenlijk maar dat kon je niet uit zijn gelaatstrekken merken. Hij keek naar de wonden van Nathalie. 'O my god .. Het spijt me zo ... ik had het wel vaker gedaan ik wist niet dat de weg zo glad was' zei hij verontschuldigend. 'Ik breng je meteen naar een ziekenhuis' zei hij tegen haar. Ineens stond er een Man naast hem die vroeg of hij haar kon helpen. DK keek hem minachtend aan.

Nathalie snoof en keek op naar de jongen. Ze kende hem niet en knikte maar. Beter dan die stomme vrienden. Ze zag toen ook DK en stond op. Ze stapte achteruit en keek kwaad. "Ga weg!" siste ze zacht. In haar ogen stonden tranen. "Ik wil je even niet meer zien" zei ze zacht en keek hem aan. Ze was bang, bang dat hij niet meer te vertrouwen was. Ze keek hem nog even aan en keek naar de wonden. Ze zuchtte even en beet op haar lip."Het gaat wel" zei ze dan tegen de jongen. Ze ging zitten en veegde een paar tranen weg. Ze had beter niet naar DK geluisterd dan had ze dit niet, dan zat ze veilig achter een gordel..

DK keek terug naar Nathalie. Hij zuchtte diep. 'Ik begrijp het' zei hij nepverslagen. Hij stond op. Hij zei iets in een andere taal tegen een vriend van hem, die toen zijn auto weg reed. 'Je hebt me nummer, als je weer tegen me wilt praten bel je me maar .. Het spijt me verschrikkelijk.. Het hoorde een prachtige avond te worden' zei hij zachtjes. Hij veegde de laatste tranen bij Nathalie weg, en gaf haar een kus op haar wang. Hij liep weg, en ging buiten staan. De ambulance kwam eraan. Broeders stapte uit, en begonnen de boel te onderzoeken. DK werd onderzocht en een broeder liep naar Nathalie. 'Gaat het wel mevrouw?' vroeg hij aan haar. Hij begon haar te helpen, en maakte de wonden schoon. Hij haalde de glas scherven uit arm. De auto die weg werd gereden was helemaal totelos. Alles was er kapot aan. Die vriend van DK ging hem maken in de garage. Algauw werd er een andere auto voor gereden. DK gaf een laatste blik toe aan Nathalie en keek Job nogmaals kil aan.

''Ik ben Job, ik woon hier nog niet zo lang. Mijn auto staat...'' bij die gedachtes keek hij snel achterom. Gelukkig..Zijn auto stond nog altijd op de plek waar hij hem had neergezet. ''Ik ben zo terug'' zei hij snel en rende naar zijn auto toe.
Snel haalde hij de sleutel van het contact af en deed de auto goed op slot, alarm erop en niemand die de auto nog ongemerkt mee kon nemen. Hij kwam uiteindelijk weer terug bij de vrouw en de andere mensen die het ongeluk hadden gezien. Job keek even naar DK, hij kende hem niet echt goed, al kwam hij hem wel vaag bekend voor. Hij had blijkbaar veel intresse in Nathalie.
Door het ongeluk hadden een soort ruzie gekregen. ''Als ik je ergens naartoe moet brengen dan hoor ik het wel, mijn auto staat klaar en ik kan je zo naar het ziekenhuis brengen. Al denk ik niet dat je vriend daar zo blij mee is.''

Nathalie keek naar Dk en knikte. Verder antwoordde ze niet op hem. Ze knikte even naar de verpleger en keek hoe de wonden verzorgt werden. Ze stond weer op en keek even naar DK. Ze zuchtte diep en keek dan naar Job. "Ik ben Nathalie" zei ze kalm. Even zweeg ze voor een tijdje. "Mooie auto" zei ze zacht en glimlachtte. Ze keek even rond en dan naar de jongen. "Het gaat wel maar mijn auto staat bij de discotheek. Zou je me daarheen kunnen brengen?" vroeg ze dan en glimlachtte. Ze moest Matt of Han echt spreken en wel nu. Ze zouden vast kwaad gaan worden maarja. Ze zuchtte eens en keek weer naar Job.

Dk stapte de auto in, en keek hoe Nathalie met Job stond te praten. Hij trommelde met zijn vingers op het stuur. Hij zuchtte diep. 'Daar gaat mijn plannetje' gromde hij kwaad tegen zich zelf. Ze zou nu wel naar die Matt gaan of die han dacht hij kwaad. Maar dat ging niet gebeuren. Hij zou haar achter na gaan en kijken wat ze ging doen. Als ze naar 1 van die 2 zou gaan, zou er iets mis gaan met 1 van die twee dacht hij kwaadaardig. Hij grijnsde kwaad bij die gedachte. Hij trommelde opnieuw met zijn vingers op het stuur, en wachtte af wat Nathalie zou gaan doen. Hij gaapte even, en dat deed pijn aan zijn voorhoofd. De broeder had hem dan wel goed verzorgt maar hij haatte het als iemand aan hem kwam en het pijn deed.

[inspiratie loos XD ]

Job knikte toen Nathalie zich voorstelde. ''Mijn Dodge vind ik niet echt speciaal, hij is meer mijn 'normale' auto, mijn racecars staan nog in de garage.'' Job wachtte op antwoord op zijn vraag of hij haar ergens heen kon brengen.
''De discotheek? Geen probleem.'' Job ging naar de auto toe en zette hem voor Nathalie neer. Hij gooide deur open aan de passagierskant. ''Ga zitten'' zei hij vriendelijk en lachte even.
Hij moest even goed nadenken waar de discotheek ook alweer was. Hij was er zelf nooit geweest en woonde hier net pas. Regelmatig hoorde hij mensen erover praten. Het adres was hem nooit bekend geworden, alleen de straat. Maar dat moest toch genoeg zijn?

Nathalie glimlachtte en merktte niets van DK. Ze keek naar Job die de auto naast haar zette en stapte in. "Bedankt" zei ze met een glimlach en deed haar gordel aan. Ze wilde niet weer iets oplopen als ze een ongeluk zouden krijgen. Nouja dat vast niet. Ze keek even naar buiten en dan weer naar Job. "Weet je het zijn?" vroeg ze en grinnikte. "Niet iedereen weet het" zei ze kalm en keek hem aan. Ze dacht even aan Matt en Han. Ze dacht ook heel even aan haar broer die ze nog eens moest bezoeken om zijn nieuwe auto te zien. Ze richtte haar aandacht weer op Job en glimlachtte.

Job keek even naar Nathalie die instapte. ''Is die jongen een vriend van je?'' vroeg hij snel. Toen hij een vraag kreeg moest hij goed nadenken. ''Ja, ik heb het adres al wel is gehoord, en anders kun je me altijd nog corrigeren als ik de verkeerde kant op rijd.'' Job deed de sleutel in het contact en het gebrom van de auto was goed te horen. Job reed rustig de weg op en zette de radio aan, een willekeurige zender had het toevallig over een ongeluk nabij een ophaalbrug. ''Je word beroemd'' zei Job op een droge toon, het was als grap bedoelt, maar met zijn droge toon was het maar afvragen of het ook daadwerkelijk zo overkwam bij Nathalie.

(heb bericht gemaakt bij de discotheek)

Nathalie keek naar buiten en dan naar Job. "Ja" zei ze zacht en glimlachtte lichtjes. Ze keek hem aan en keek dan naar buiten. Ze hoorde het en zuchtte even. "Fijn" zei ze droog en rolde met haar ogen. "Ik zal het wel zeggen als het fout is" zei ze grijnzend en staarde de hele rit naar buiten. Denkend aan alles. Aan het ongeluk, aan DK, aan Matt, Han en aan haar broer. Wat een leven..

[Inspiloos & al gezien]