Matt's garage

Matt kwam aangereden in zijn wagen en stapte uit. Hij opende de poort en vond daar een auto die totall los was en zijn Nissan Skyline en motor. Vandaag zou hij maar beginnen aan de auto van Nathalie. Dan had hij toch nog iets om handen. Kort liep hij om de wagen heen en zuchte even toen hij de schade vast stelde. Kort zag hij de beelden al voorzich hoe dit moest gebeurd zijn. Kwaad schudde hij zijn hoofd en begon maar met te kijken of de motor nog intact was. Hij opende de motorkap en grijnsde even. Mooi, die was nog intact dat werd er dus uithalen en alle andere onderdelen vervolgens de wagen helemaal uitblutsen en dan die weer te herschilderen ja hij wist al hoe de auto er zou gaan uitzien als hij klaar was. Misschien dat hij de motor ook nog wat zou versterken. Hij pakte een paar moersletels uit zijn gereedschapsbak en begon gelijk te sleutelen. Meteen had hij enkele bouten los die legde hij op een soort van doek dat al vuil was van verschijdene andere dingen die daar hadden op gelegen. Kort dacht hij aan zijn dochter en glimlachte even. Daar zou hij straks nog wel even langs gaan gewoon voor te kijken hoe het met haar ging enzo.

Hij was bijgekomen en de drugs waren eindelijk genoeg uitgewerkt om op te kunnen staan. Het duurde even voordat hij weer wist wat er gebeurd was en raakte totaal in paniek. Hij keek rond maar ze zou natuurlijk allnag gevlucht zijn. Zijn shirt zag nog helemaal onder het bloed, zijn gezicht ook, eigenlijk gewoon alles. Maar aan omkleden kon hij niet denken. Hij zag maar een optie. Naar Matt gaan. Hij had doorgekregen waar hij zou zijn en rende naar zijn auto die hij startte en het gapedaal meteen indrukte. Hij raakte een andere auto maar hij reed hard door. Aan zijn auto kon hij nu even niet denken. Hij slipte door de bochten en drukte hard de rem in toen hij er was. De auto slipte door en kwam uiteindelijk tot stilstand tegen een muur. Hij haaste zijn auto uit en bonkte hard op de garage deur. Vol paniek, angst en schuldgevoel stond hij daar. Nogsteeds wankel en shackend op zijn benen wachtte hij tot er iemand open deed. Tranen vermengt met bloed drupte via zijn kin op de grond. 'Matt!' Schreeuwde hij paniekerig toen het te lang duurde voor hem.

Matt had de motor er al helemaal uitgekregen bij de tijd dat er iemand als een gestoorde op de pport begon te meppen. Met zijn gezicht en shirt helemaal onder het roet wandelde hij naar de poort en hoorde nog net iemand schreeuwen. Blijkbaar was het al donker. Hij trok de poort open en zag Sairon daar staan. Kort fronste hij. Even keek hij naar de grond en zag enkele donkere vlekken op de grond liggen. Met een kwade blik keek hij op en trok hem naar binnen om vervolgens de poort weer te sluiten. 'Waar is Lila? En wat is er gebeurd?' Gromde hij kwaad naar hem en hield hem bij zijn schouder vast. Als er ook maar iets was met zijn dochter dan kreeg deze jongen dikke problemen daar mocht hij zeker van zijn. Uiteindelijk liet hij hem even los en pakte een schone doek en gaf die aan Sairon. 'Veeg je gezicht even af wil je. Van wie is dat bloed allemaal en waarom ben je hier?'Matt sprak duidelijk in argaan tegen de jongen. Ongeduldig wandelde hij naar de motor van de wagen en legde daar een doek over zodat moest hier iemand binnenbreken ze die niet zagen staan. Afwachtend keek hij hem aan, oh hij hoopte maar dat Sairon niet had gedaan wat zijjn vader hem vroeg want dan kreeg hij problemen, ergen dan hij die zich ooit kon voorstellen. 'Wel, ga je nog wat zeggen of wat?' Matt verhefte zijn stem, uiterst normaal voor hem in dit geval, alleen had hij hier toe wel een echte reden. Hij moest zijn dochter zien. Nu!

[Laatste post, en zal pas donderdag weer posten ]

Toen de deur eindelijk openging en Matt hem naarbinnentrok, shackte hij nog erger als daarvoor. Hij deed wat hij zei en veegde zo vlug als hij kon het bloed uit zijn gezicht, wat weinig nut had aangezien het direct weer begon te stromen. Hij was totaal in paniek. Hij was doodsbang, maar hij was 10x zo bang dat Lila iets overkomen was na hem. Hij had de pijn die hij nu waarschijnlijk erbij zou gaan krijgen, en misschien zelfs de dood, voor haar over. 'We gingen naar mijn huis en toen had ik drugs gekregen van vrienden tegen de pijn en stress, maar het bleek veel heftiger spul te zijn dan ik verwacht had.. En..' Zei hij en snakte naar adem. 'Ik verloor mijn zelfbeheersing, die drugs hadden mij in mijn macht, en ik weet niet precies wat er allemaal gebeurd was, maar het was erg en toen was ik neergevallen' Zei hij aan een stuk door. 'En toen ik bij kwam, was ze verdwenen en ik ben zo bang dat haar iets overkomen is, alsjeblieft, help haar zoeken' Zei hij nogsteeds in heftige paniek. Hij hoopte dat hij hem niks aan zou doen, al zou hij het wel begrijpen als hij het wel deed. Want dat zou hij ook doen als het zijn dochter was die dit allemaal had meegemaakt. Hij had zijn armen om zijn buik geklemt omdat het zo erg stak. Hij stond nogsteeds te shacken op zijn benen. Hij keek Matt wanhopig aan. Hij moest haar helpen.. Van binnen ging hij dood aan zijn schuldgevoel. 'Het was niet mijn bedoeling, echt niet, ik wilde vanavond naar je toegaan en praten voordat mijn vader me morgen vind en ik.. ik..' Hij kon zijn zin niet eens meer afmaken. Zo overstuur was hij.

Matt luisterde naar hem en fronste even toen hij over drugs begon. Maar al gauw begon deze echter dat hij niet wist wat er gebeurd was, maar het bloed wees er al helemaal op. Voor hij het wist verloor hij ditmaal wel zijn koelte en greep hem bij de kraag van zijn shirt en tilde hem daaraan op. De woede was ontketent. Slaan deed hij niet, alleszins niet op hem. Woedend gooide hij hem neer niet echt wetend op wat hij terecht zou komen. 'Ik hoop voor jou dat je haar niets gedan hebt want anders zal je nog lang niet harig zijn jochie.' Hij liep even naar en bij liggende kamer daar greep hij zijn jack uit en greep ook enkele witte doeken. Een daarvan smeet hij naar Sairon toe. 'Maak dat je in men wagen zit, en het is te hopen dat we haar vinden.' Sprak hij nors. Waarom had hij haar ook laten meegaan met hem, van de grond nam hij nog een fles water en zo duwde hij zijn poort weer open en ging in zijn wagen zitten. Duidelijk wachtte hij op Sairon, zijn handen waren stevig om het stuur heengesloten, daardoor puilde zijn aders iets wat uit. Duidelijk kwaad dus. Zijn blik had hij al op het asvalt gericht en daar week die nu ook niet meer vanaf, niet meer tot ze bij zijn dochter waren aangekomen. Lichtjes ongeduldig begon zijn been wat irritant op en neer te gaan. Die jongen moest echt gaan voortmaken, en wel nu. Huiverend haalde de man adem. Waarom had Sairon drugs aangenomen die hielpen niet tegen de pijn, dat wist zelf een klein kind.

Hij werd aan zijn kraag omhoog getilt maar deed er niks tegen. Zelfs niet toen hij neergegooit werd op de grond. De pijn schoot door zijn lijg maar hij liet het toe. Normaal was hij niet zo. Normaal zou hij vechten tot zijn eind zou komen. Doorzetten en hopen dat het goed af zou lopen. Maar ondanks de pijn, die door zijn lijf gierde, hij kon niet aan zijn eigen pijn meer denken. Alleen aan Lila die hij een nachtmerrie had bezorgt. Een nachtmerrie die ze werkelijk had meegemaakt. Een witte doek werd naar hem toegeworpen. Hij krabbelde overeind. Ondanks de pijn maakte hij dat hij de wagen inkwam. Ergens hoopte hij dat hij echt vermoord zou worden. Maar pas als hij wist dat Lila weer terug in goede handen was, zou hij dood willen. Hij zag hoe woest Matt was. Logische.. Dacht hij. Iedere vader zou woedend zijn wanneer dit met zijn dochter was gebeurd. Als hij haar niet was tegengekomen in die disco, was er niets met haar gebeurd. Waren zij allebij ongedeerd. De beelden kwamen langzaam maar zeker terug. Hij shackte helemaal. Alleen al bij de gedachten aan wat zij gevoeld zou moeten hebben. Tranen rolde over zijn wangen. De beelde van de drugs kwamen ook weer terug. Hoe had hij die drugs aan kunnen nemen? Ze leken gewoon op XTC dat niet zo erg was, alleen verdoofde en je vrolijker maakten. Maar het spul was vele malen erger. Niet meer normaal gewoon. Hij wist dat zijn vrienden het hem niet expres zouden geven. Tenzij er iemand achter zat.. Zijn vader? Nee. Dat zou hij toch niet doen? In zijn hoofd was het een grote rotzooi. Hij kon er niet meer tegen. Zoekend keek hij door de ramen naar buiten. Hopend haar te vinden..