Verstoppen..

Het was ongeveer midden in de nacht. Het blonde meisje strompelde over het plein. Bloed gleed over haar schouder en maakte de plek vuurrood. Tranen stonden in haar ogen. Ze had pijn, overal. Haar benen voelde ze amper en ze kon er amper op lopen. De wonde op haar schouder prikte omdat het weer open lag. Haar borstbeen deed veel pijn door de trap die ze er gekregen had. Lila trilde hevig en strompelde een steegje in. Ze zakte tegen de muur in en sloot haar ogen even van de pijn. Ze zag alles weer voor haar. De eerste dagen met die lieve jongen. De kus en zijn bescherming. Deze avond was totaal veranderd. Hij was woedend geworden en had haar helemaal in elkaar geslagen. Ze voelde amper iets. Haar benen, borstbeen en schouder deden pijn. Lila voelde haar duizelig worden en het werd zwart voor haar ogen. Ze zakte in elkaar en raakte haar bewustzijn kwijt. Bloed gleed over haar heen en drupte op de grond.

[Matt & Sairon]

Als hij zijn dochter goed genoeg kende, en hij was na gegaan waar Sairon woonde dan zou Lila ergens op het plein zijn. Matt was stevig aan het door rijden richting het plein het kon hem geen moer schelen of er nu politie was of niet zijn familie ging voor op alles. Now and forever. 'Ik hoop dat we haar vinden, en jij blijft vanavond bij ons. Desnoods slaaps je op de bank maar je gaat niet naar huis dat zeg ik je nu. En doe een ding voor me als we haar vinden, blijf even hier zitten ik wil niet dat ze meteen gaat flippen tegen mij omdat ik je heb meegebracht.' Kort streek hij door zijn haren waardoor de auto even een ander baanvak op ging maar dat had hij al snel weer onder controle. De wagen reed het plein op en het enige wat echt goed te zien was soms waren de rode stukken en zijn lampen die een blauwe schijn hadden van ver. Uiteindelijk zag hij in de rapte iets waarschijnlijk iemand op de grond liggen. Daardoor trapte hij zijn remmen toe en reed hij naar achter, net iets verder van het lichaam stopte hij en keek hem even aan. 'Blijf hier en zorg dat die wonde niet ontstoken raken daarom kreeg je het doek.' Met een ander wit doek in zijn hand geklemd stapte hij uit de wagen en gooide zijn deur veel te hard dicht. Hij rende naar Lila toe en knielde bij haar neer. Matt legde zijn arm onder haar hoofd en trok haar tegen zich aan. Kort keek hij naar haar schouder daar begon het bloedspoor, hij deed haar shirt bij haar schouder iets naar beneden en drukte daar het doek op om het bloeden te stelpen. 'Komop kleintje word wakker. Ik wil niet nog iemand verliezen of gaan verliezen, word gewoon wakker.' Fluisterde hij zacht waarna hij haar recht trok zodat ze nu met haar goede schouder tegen zijn borst aanleunde. De man plaatste zijn hoofd tegen het hare en tranen kwamen weer tevoorschijn en rolde over zijn wangen. 'Laat me niet alleen, dat zou ik niet aankunnen.'

Lila lag nog steeds op dezelfde plek en bewoog niets. Ze verloor steeds meer bloed en hing al snel onder. Toen Matt haar tegen zich aantrok en de woorden tegen haar zei, schoot ze wakker. Ze schrok en kromp even in elkaar van de pijn die ze voelde. Ze kneep haar ogen dicht en keek even op. Ze voelde de armen om haar heen en dacht meteen aan alles. "Laat me los! Ga weg!" schreeuwde ze in paniek en begon wat tegen te stribbelen. Ze keek opeens en zag dat het haar vader was. Ze stopte meteen en tranen gleden over haar wangen. "Pap" snikte het meisje zacht en drukte haar dicht tegen hem aan. "Het was vreselijk" snikte ze in paniek toen ze weer aan alles dacht. Ze trilde van pijn en angst. Was ze die lieve jongen kwijt? Ze keek haar vader even aan en snikte nogmaals. "Het doet zo'n pijn" fluisterde ze met trillende stem en keek hem angstig aan. De pijn was onverdraaglijk.

Matt keek haar aan en uiteindelijk toen ze wakker werd en tegen begon te stribbelen spande hij zijn spieren op en streek zachtjes over haar arm. 'Rustig maar, het is voorbij liefje.' Hij ademde even diep in en sloot zijn ogen. 'We gaan zo naar huis en ik laat een dokter komen.' Matt ademde diep in en sloot zijn ogen even, zijn shirt zat onder het bloed nu maar het maakte niet uit voor hem. Zijn dochter was nog in leven. 'Lila, Sairon is hier ook. Geen bang hebben hij doet niets meer, vannacht blijft hij bij ons als hij wilt. Hij heeft je een heel pak uit te leggen. Wees niet boos op hem oke? Hij was onder invloed van drugs, dit wou hij niet.' Vervolgens richte hij zijn helderblauwe ogen even op de auto en snoof even. Vervolgens deed hij teken aan de jongen die erin zat om eruit te komen. Al zou hij haar toch niet loslaten tenzij ze het zelf wou. Maar anders zou hij haar in zijn armen maakte niet uit hoelang maar loslaten zou hij niet. Niet meer. 'Probeer niet aan de pijn te denken, probeer aan iets goed te denken dat vermindert de pijn.' Kort zette hij zich beter waardoor de helse pijn van hiervoor weer door zijn schouder heen schoot, maar hij hield zijn gezicht nog net in plooi zodat ze niet zou beginnen daarover. Nu ging het over haar en haar alleen. Sairon had misschien nog niet geboet voor wat hij gedaan had, maar dat kwam nog wel, niet perse door hem maar door zijn vader als hij vanavond niet zou blijven. Kort bedacht hij zich iets, Sairon kon beter zijn bek houden over dat hij hem had ontmoet, tenzij Matt het in zijn hoofd kreeg om vannacht nog alleen naar DK te gaan. Dit was iets wat hij zelf moest oplossen, Sairon moest niet met zijn vader gaan vechten daarvoor was hij misschien wel iets te zwak en veel te jong. Dan moest hij maar bij Lila blijven moest dit gaan gebeuren. Maar zijn wraak zou nog worden uitgevoerd, DK had er niet voor moeten zorgen dat Nathalie in coma lag en al zeker niet dat zijn dochter in elkaar werd geslagen. Want hij wist ergens wel zeker dat DK met die drugs te maken had gehad.

Lila trilde hevig en klemde haar armen rond haar vader. Pijnlijke steken kwamen bij haar schouder en borstbeen. Ze slikte even en hoorde de woorden van haar vader. Hij was hier ook? Ze keek heel even naar de auto en dan naar haar vader. Ze voelde de pijn nog steeds, ook al dacht ze aan iets leuk. "Het.. Lukt niet" zei ze trillend en keek hem aan. Tranen gleden over haar wangen. Het bloeden stopte eindelijk. Lila sloot haar ogen even en snikte kort. "Ik wil naar huis" zei ze zachtjes tegen haar vader en wachtte af. Ze wilde niets nu. Ze kon amper lopen door de trappen die ze gekregen had. Ze zou die avond nooit vergeten. Ze wist niet of ze Sairon nu nog wel wilde zien. Ze vond het te erg wat hij gedaan had, ook al was hij onder invloed van drugs.

Hij had gehoord naar wat hij zei. Dat hij vanavond bij hen moest blijven. Hij sloot zijn ogen voor even. Hij wilde het allemaal niet meer.. Het liefst sprong hij nu nog onder de dichtst bijzijnde vrachtwagen om een einde aan zijn leven te maken. Beter dan wat hem te wachten stond, Matt was woest op hem, zijn vader was woest op hem, maar het ergste vond hij nog wel dat Lila hem nu hoogstwaarschijnlijk nooit meer zou willen zien. Hijzelf zou zichzelf ook niet meer willen zien als dit gebeurd was bij hem. Hij hoorde dat hij de wonden moest schoonmaken tegen ontsteken. Hij keek en zag dat de wonden echt erg waren. Maar hij voelde ze eigenlijk niet meer door de paniek die in hem speelde. Zijn blik was gericht op Lila, die daar lag, ookal kon hij niet zien hoe ze eruitzag doordat er amper licht was. Hij veegde zijn tranen af waarna hij het bloed bij zijn wonden schoonmaakte. Hij had argwaan voor alles en iedereen behalve Lila en Matt. Alsof er alleen nog maar leugens tegen hem werden verteld. Zijn eigen vader begon hij ook steeds meer te wantrouwen. Hij had hem ook wel vaker op leugens betrapt. En hij had hem een groot schuldgevoel aangepraat zodat hij dingen voor hem deed. Hij had het bloed bij de wonden eindelijk schoon gekregen. Hij zag Matt in zijn richting kijken waarna hij een teken gaf dat hij kon komen. Maar eigenlijk durfde hij haar gewoon echt niet onder ogen te komen.. Hij durfde niet te zien hoe ze eruit zag. Hij besloot toch maar te doen wat hij van hem vroeg. Hij wilde tenslotte niet dat hij het nog erger zou maken. Hij ademde diep uit en verzamelde al zijn moed bij elkaar om uit te stappen en naar ze toe te lopen. Hij was nogsteeds zo wankel al een dweil maar liep er alsnog heen. Hij liep alsof hij geen pijn had maar van binnen verging hij ervan. Hij richtte zijn ogen niet op Lila. Dat deed hij expres niet. Hij was zo bang haar te zien, de pijn, de wonden, de tranen, alles. Zijn hartslag shockte en sloeg enkele slagen over.

Lila sloot haar ogen even en bleef tegen Matt aanliggen. Ze snikte nogmaals en veegde de tranen wat weg. Ze zag dat hij een teken gaf en hoorde de deur van de auto. Ze slikte even en klemde haar armen iets meer om Matt. Ze wist niet wat ze van Sairon moest denken. Wilde hij haar nog wel? Was het expres? Ze wilde nu graag in zijn armen liggen. Al was ze bang. Bang dat ze die lieve jongen écht kwijt was. Voor altijd. Lila beet even op haar lip om niet opnieuw te gaan huilen. Ze voelde nog steeds die vreselijke pijn. Haar benen kon ze amper bewegen. Haar schouder lag open maar was gestopt met bloeden. Verder had ze blauwe plekken op haar buik, borstbeen en benen. Zoveel pijn wilde ze niet. Het liefste was ze al dood zonder verder pijn te hebben. Lila kreeg even een pijnlijke shock door haar heen en kromp in elkaar. "Pap.. Ik wil naar huis, nu" zei ze zacht en lichtjes in paniek. De pijn was niet normaal meer.

Matt keek een gehele tijd naar zijn dochter en streek zacht over haar schouder. 'Het komt goed, ik beloof het je. Alles word weer normaal. Alles.' Mompelde hij zacht tegen haar aan. Toen ze hem vroeg om naar huis te gaan knikte hij zacht en stond op. Bij Sairon hield hij even halt. 'Je bent welkom voor de avond. Je kan blijven zolang je wilt. Als DK je maar niets aandoet. Voel je niet te slecht, ik ben kwaad ja. Maar ik richt geen woede uit op jou, dat zou mij een deuk zijn in mijn reputatie en daar heb ik geen zin in. Je vader gaat boeten voor wat hij jou en mijn familie heeft aangedaan.' Vervolgens wandelde hij veder en staarde gewoon strak voor zich uit. Vervolgens opende hij de achterdeur en legde hij haar op de achterbank. 'Het spijt me, ik had je niet alleen moeten laten.' Vervolgens sloot hij de deur en wandelde even naar Sairon toe en legde zijn hand op zijn schouder. 'Sairon, maak je geen zorgen. Praat vannacht of morgen met Lila ze begrijpt je wel hoop ik. Moest ik vanavond weg zijn, blijf dan bij haar. Kom nu maar mee.' Sprak hij vriendelijk tegen hem en wandelde weer naar zijn wagen om achter het stuur te gaan zitten en even keek hij haar aan. Vervolgens haalde hij zijn mobiel uit zijn zak en belde een dokter en gaf het adres van waar hij moest zijn meteen. 'Rust maar wat uit.' Even wachte hij op Sairon en ademde even diep in.

Bij het horen van haar stem, zo verdrietig, ging er al een shock door hem heen. Hij beet op zijn lip. Wat had hij gedaan.. Hoe kon hij zo zijn zelfbeheersing zijn verloren? Toen ze opstonden en Matt bij hem was, luisterde wat hij tegen hem zei. Het was moeilijk te geloven voor hem dat Matt niet zo boos op hem was. Het gaf hem een goed gevoel om te weten dat hij veilig was. Dat gevoel had hij nog nooit echt gehad. Bij zijn vader was het ook altijd maar afwachten wat hem zou gebeuren, aangezien die vaak dronken was en zn aggressie dan op hem afreageerde. Hij zuchte bij de gedachten. Hij liep mee naar de auto waar hij instapte. Hij keek naar het dashboard aangezien hij in de raam, de spiegels en andere dingen, haar kon zien. Hij staarde naar alles wat niet spiegelde. Hij had zijn armen om zijn buik liggen. Elk oogcontact vermeed hij. Duizende vragen gingen door zijn hoofd. Maar antwoord had hij nog nooit gevonden. Hij wierp een korte blik op Matt. Zou hij het weten..? Dacht hij. 'Zou ik een keer met je mogen praten..?' Vroeg hij. 'Over mijn vader' Zei hij er zacht achteraan.

Lila klemde haar armen om haar vader en sloot haar ogen van de pijn. Ze hoorde de stem van Sairon maar keek niet. Ze voelde haar nu niet zo goed meer. Ze voelde hoe Matt haar op de achterbank legde en knikte zachtjes. Ze kromp in elkaar en klemde haar armen om haar buik. Ze sloot haar ogen en luisterde even naar de woorden van Sairon. Ze zuchtte even en viel daarna in slaap. Zo voelde ze de pijn even niet. Ze sliep diep en kon nu ook niets horen. Ze ademde iets rustiger deze keer.

[Inspiloos ;o]

'Daar kan je met mij over praten. Je moet maar afkomen, en sorry voor daar net in de garage ik wou je niet nog meer pijn doen.' Vervolgens starte hij de motor en liet zijn wagen even warm lopen. Vervolgens trapte hij hem op zijn staart en de wagen schoot meteen vooruit. Hij maakte een scherpe bocht en draaide zo een straat in. Hun huis was niet zo ver van hier, en de laatste keer dat hij daar echter geweest was, was eigenlijk wanneer tja Lila zo wat verwekt werd. Kort grijnsde hij maar vervolgens verharde zijn gezicht weer en reed hij verder. 'Je bent anders dan hem, alleszins je lijkt anders als hem. Sairon, van mijn part mag Lila je zo vaak zien als je wilt. Maar je begrijpt dat ik hier voorzichtig mee om ga na wat er met haar moeder gebeurd is. Maar je moet het haar vertellen, dat weet je toch?' Matt draaide nog een andere straat in en keek kort naar enkele mensen die hen voorbij liepen op de straat en fronste. Nieuwkomers. Kort zuchte hij en wist het dit keer zeker. Hij was veel te lang weg gebleven. Hij had Lila zelf amper weten opgroeien.

Hij knikte na wat hij zei. Hij dacht aan een paar minuten geleden in de garage. Hij had het eigenlijk amper gevoeld. Zo in paniek was hij om Lila. Hij keek naar de huizen langs de weg. Hij keek op toen Matt weer tegen hem praatte. Dat hij anders was dan zijn vader wist hij. Hij wilde vroeger net zo sterk en net zoveel macht hebben als zijn vader. Hij keek tegen hem op. Maar hij begon naarmate hij ouder steeds meer in te zien dat zijn vader niet zo goed was als hij altijd gedacht had. Hij beet op zijn onderlip. Hij besloot het te vragen aan hem. Met deze vraag zat hij al zolang. 'Weet jij.. Of mijn moeder perongelijk is gestorven of..' Hij stopte even op zijn emotie's te onderdrukken. 'Heeft mjin vader er iets mee te maken?' Vroeg hij uiteindelijk en keek naar voren. Zonder dat de beelden hem binnendrongen.

Toen de vraag klonk draaide hij een paadje op en legde de motor stil. Ze waren aangekomen bij zijn huis. 'Ik weet niet wie je moeder juist is. Maar wat ik wel weet, als ze met DK ging is het geen ongeluk. Je vader heeft al veel mensen pijn gedaan. Zijn macht is misschen met de jaren gegroeid maar dat komt enkel omdat hij een moordenaar is en niets meer. Het spijt me dat ik je dit moet zeggen, maar ik denk niet dat je moeder gestorven is aan een ongeluk.' Hij keek hem even aan en zuchte even. 'Laten we zometeen verder praten, dan ben je tenminste verzorgd eveneens als Lila.' Kort glimlachte hij en stapte hij uit zijn wagen. Vervolgens deed hij de achterdeur weer open en nam hij haar weer in zijn armen en trok haar dicht tegen zijn borst aan. Het zou goed komen, niemand zou haar nog pijn doen. Niemand zou nog aan zijn familie komen. Kort beet hij op zijn onderlip en leunde even tegen zijn wagen aan en beet kort op zijn tanden. Zijn ademhalling klonk niet normaal. Het ging sneller, veel onregelmatiger. Met veel moeite duwde hij zich weer recht en wandelde hij richting zijn voordeur.

Lila sliep een lange tijd stevig door. Ze had niets van het gesprek tussen beide opgevangen. Ze sliep nog even en schrok wakker toen ze opgetild werd. Lila legde haar armen om hem heen en sloot haar ogen. Ze voelde de pijn nog steeds door haar heengaan. Ze slikte even en beet op haar lip om niet opnieuw te gaan huilen. Ze hoopte maar dat het nu echt voorbij was. Ze had genoeg pijn gehad deze keer. Misschien kwam het nooit meer goed. Misschien kon ze niet meer lopen. Haar benen voelde ze amper. Lila sloot haar ogen opnieuw en bleef liggen. Ze bewoog liever niet meer door die vreselijke pijn.

Hij luisterde naar wat hij zei. Hij knikte zacht. Hij kreeg steeds meer het vermoede dat zijn vader alleen maar tegen hem gelogen had. Als hij zijn eigen vrouw vermoord had, zou zijn familie dan ook door hem zou vermoord? Zou hij het express hebben gedaan? Was de dood van zijn moeder dan niet zijn fout zijn geweest zoals zijn vader hem had wijsgemaakt. Hij zag zijn moeder weer voor zich. Omringt door bloed met hem mes door haar hart. Volgens zijn vader had ze zelfmoord gepleegt omdat hij haar niet trots had gemaakt met zijn gedrag. Dat hij valser had moeten zijn. Maar de zekerheid dat zijn vader het mes in haar had gestoken, werd steeds sterker. Hij slikte en onderdrukte zijn emotie's, ookal stonden zijn ogen waterig. Hij keek toen ze uit de auto werd gehaald door Matt. De wonden, de tranen, dep pijn.. Hij wende zijn blik direct af. Hij wachtte even toen hij achter hem aanliep.