My return

Matt kwam laat in de avond aan op het stadsplein in zijn wagen. Het was hem ter ore gekomen dat Nathalie verongelukt was en in een come lag. Woedend sloeg hij op zijn stuur en staarde naar een verlaten weg. Hij ademde even diep in. Waarom was hij weg gegaan voor die lange tijd? Hij had enkele deals moeten doen in Amerika daarom had hij weg gemoeten. Maar nu was hij terug. Toen het licht op groen sprong duwde hij zijn gaspedaal zo hard in. De wagen schoot meteen naar voor gevolgd door enkele andere achter hem. Waarom racete hij nu? Hij was kwaad, hij kon een moord begaan maar nee, hij wou moest weer eens zonodig racen in plaats van bij zijn dochter te zijn. Matt keek opzij en zag een wagen dichter komen, zijn wagen was net weer uitgerust met lach gas, eerste instantie zou dit gevaarlijk kunnen zijn voor hem en voor de wagen. Maar wat dan nog. De jongen dacht voor een moment niet na, en die ene keer kon dodelijk zijn voor hem. Hij drukte op een roodknopje naast zijn stuur en meteen plakte hij met zijn rug tegen de zetel en zo vloog hij meteen enkele meters vooruit, hij was sneller dan de meeste wagens nu en de finish kwam steeds dichter waar hij blij voor was. En ja hoor uiteindelijk kwam hij als eerste over de finish, hij trapte op de rem en de wagen kwam meteen tot stilstand, enkele mensen kwamen naar hem toe. De oude bekende. In plaats van echter uit te stappen bleef hij zitten en staarde hij voor zich uit. Hij moest binnenkort naar Nathalie, en al zeker naar Lila. Enkele mensen keken hem aan toen hij uiteindelijk toch uitstapte en op de voorkant van de wagen ging zitten.

Een jong meisje dwaalde met haar blauwe auto over het plein. Ze had gehoord van een race en van een terugkomst. Het kon haar niet zoveel schelen. Ze was helemaal verloren in haar gedachten. Blijkbaar leefde haar moeder nog en lag deze in coma. Haar vader was verdwenen. Lila zuchtte en scheurde door de straat. Ze parkeerde tussen de andere auto's en stapte uit. Ze keek even naar de race. Iemand had lachgas en was duidelijk erg snel. De winnaar dus. Lila keek ernaar en zette haar op haar motorkap. Ze staarde voor haar uit en knikte af en toe even naar haar vrienden die er ook bijkwamen. Ze was erg veranderd de laatste tijd. Ze had vroeger rosse haren maar nu niet meer. Ze had nu blond haar en heldere blauwe ogen. Niet iedereen herkende haar, zeker niet als je haar kende met ros haar. Lila gaapte even. De auto herkende je misschien als je haar kende van vroeger. Al was deze beter uitgebouwd nu. Lila zuchtte en keek om haar heen.

Matt staarde doods naar de grond en ademde even diep in. Nathalie, hoe kon hij het zover zijn laten komen. Uiteindelijk kreeg hij iets in zijn hoofd en stond hij op. Hij sprong op het dak en keek iedereen hier even aan. 'Iedereen die hier weet of DK of enige familie van hem nog in de stad is, jullie kunnen beter nu spreken, want ik zweer jullie. Als ik er achter kom dat hij hier nog is en jullie hielden dit stil, dan maken jullie allemaal wat mee.' Matt kon het niet meer aan om hier gewoon onwetend te staan. Hij sprong weer van zijn wagen af en kort voelde hij een hand op zijn schouder maar die duwde hij meteen weg. 'Laat me even, alsjeblieft.' Hij duwde zich tussen alle mensen vandaan en keek even naar een meisje dat wat verder zat op een blauwe auto. Zou het kunnen..? Die auto, het moest haar zijn. Toch besloot hij niet op haar af te gaan omdat hij het niet zeker wist. Hij leunde tegen een paal aan en staarde naar zijn spiegelbeeld in een plas en zuchte even. Hij was veranderd, hard veranderd. Zijn ogen waren iets lichter geworden, zijn haar was verdonkerd en hij was ook iets geblokter geworden. Kot keek hij op en sloot even zijn ogen. Zijn gezin was uit elkaar getrokken en hij was er zelf niet eens bij geweest toen hij gebeurd was.

Lila staarde voor haar uit en hoorde iets. Ze keek op en zag iemand staan. Hij had het over.. DK? Lila staarde ernaar. Zou hij haar moeder kennen? Zou het misschien een vriend zijn? Lila wist het niet zeker.. Ze zuchtte diep en sprong van haar auto. Een steek ging door haar schouder. Ze legde haar hand erop en zuchtte. Een vriend liep naar haar toe. "Gaat het?" vroeg hij zacht. Lila knikte en glimlachte naar hem. "Iemand heeft me verzorgt" zei ze zacht en de jongen snapte het. Hij keek rond en hoorde iemand. Een goede vriend van hun beiden kwam aangelopen. "LILA LILA!" riep deze luid. Lila grinnikte even en begon met hem te praten. Ze hadden haar gevraagd voor een race maar ze weigerde. Ze wilde niet weer een ongeluk krijgen. Ze had nu al genoeg last van haar schouder. Haar gedachten gleden even naar Sairon. Ze zuchtte diep en keek weer naar haar vrienden.

Algauw hoorde hij de naam Lila roepen. Meteen duwde hij zich recht en keek recht naar het meisje wat verder van hem. Hij besloot naar zijn wagen te gaan en daar stapte hij dan in om tussen de mensen uit te rijden naar haar toe. Bij haar aangekomen stapte hij uit de wagen en staarde even naar de grond. Zijn auto zag er nog steeds hetzelfde uit als vroeger, daar herkende de meeste hem ook nog aan. Maar of zij hem daaraan zou herkennen. Vervolgens wandelde hij naar haar toe en keek enkele jongeren aan die hem aanstaarden. Kort fronste hij. 'Zo wat lopen jullie me aan te staren.' Fronste hij kort en keek even droog naar de kinderen. Blijkbaar hadden zij geen idee tegen wie ze het hadden. Kort schudde hij zijn hoofd en keek weer naar het meisje. 'Lila? Kan ik je even spreken?' Vroeg hij vriendelijk aan haar en stak zijn handen kort in zijn zakken en wachte eventjes af. Kort keek hij naar haar wagen en knikte goedkeurend. 'Ik zie dat je je wagen hebt bij getuned.' Met een grijnsje keek hij haar aan en wachtte eventjes af op wat ze zou zeggen tegen hem. Herkennen zou ze hem niet, daar was hij zo zeker van. Kort streek hij door zijn haren en keek even naar de grond.

Lila keek naar de twee jongens en grinnikte even. Ze hield van dit leven. Al kon het nog vele beter. Lila zuchtte even bij die gedachte. Ze keek even rond en zag opeens de winnaar op hun afkomen. Ze hoorde de woorden en keek even naar de twee. Ze schoot in de lach en de jongens keken haar aan. Lila grinnikte en keek weer naar de jongen. Al was hij best ouder dus hoe moest ze het zeggen? Man? Lila zweeg en hoorde de woorden over haar auto. Huh? Wie was hij? Ze liet haar blik even over hem heengaan en keek naar de auto. Beelden van vroeger kwamen tevoorschijn. Wacht eens.. Die auto. Die stem. Lila keek hem geschrokken aan en sloeg opeens haar armen om hem heen. "PAP!" riep ze blij en drukte haar hoofd tegen zijn borst aan. "Ik heb je gemist" fluisterde ze zacht en een traan gleed over haar wang waarna ze omhoog keek naar hem.

Toen hij opeens twee armen om zijn nek heen voelde glimlachtte hij even en legde zijn armen om haar. Zachtjes streek hij door haar haren en plaatste een kus op haar voorhoofd. 'Het spijt me, het spijt me dat ik weg was, en dat ik er niet voor je kon zijn toen je moeder verongelukte. Als ik kon zou ik het terugdraaien meid.' Ze was gegroeid, maar toch tilde hij haar op en trok haar dichter tegen zich aan. 'Je bent gegroeid, kleintje.' Grijnsde hij droogjes. Vervolgens zette hij haar weer neer en keek droog naar mensen die er stonden. 'Zo, en jullie. Respect zit er blijkbaar ook niet meer in zoals vroeger. Kort fronste hij en zette zich neer op de motorkap van zijn wagen en keek zijn dochter even aan. Ze was veranderd, hard veranderd. Tja, zij werd ook ouder. Even keek hij naar de grond en dacht aan Nathalie. Hij had het kunnen voorkomen als hij hier was geweest. Kort liet hij zijn hoofd hangen en zuchte eventjes. Waarom was hij ook weer vertrokken voor die stomme deal? En wat had hij er aan over gehouden, enkele contacten in New York wat nieuwe banden die onderweg waren en enkele nieuwe auto's die hij moest opknappe voor de rest had hij helemaal niets. 'Dus hoe gaat het met je?' Vroeg hij aan haar, maar zijn blik was nog steeds op de grond gericht. Gewoon omdat hij niet wou dat ze zag dat hij het hier extreem moeilijk mee had.

Lila keek hem aan en glimlachte. "Ik vergeef het je" zei ze zacht en schrok toen hij haar ophefte. Ze hoorde de woorden en rolde met haar ogen. "Paaap.. Zet me neer" zei ze droog en voelde de grond weer. Vroeger vond ze het niet erg om getild te worden, maar nu? Ze was 16! Ze schaamde haar dood. Ze keek even naar de twee die in de lach schoten en beiden kregen een boks. "Kappen" zei ze grijnzend en keek weer naar haar vader. Ze hoorde de vraag en zweeg even. "Het gaat wel" zei ze zacht en keek hem aan. Een jongen liep even weg en kwam terug met een artikel. Hij duwde het in de handen van Matt. "Lees!" zei hij grijnzend en Lila zuchtte. Ze wist welk artikel het was van de races. Over haar en het ongeluk op de brug. Ze was ernstig gewond geraakt maar toch had ze na de botsing meteen doorgereden en was ze nog gewonnen. Lila keek even dreigend naar de jongen en dan stil naar haar vader.

Hij keek zijn dochter grijnzend aan en keek op toen iemand een artikel in zijn handen duwde. Zijn ogen gingen over de letters en fronste even. Kort streek hij door zijn haren en zuchtte even. 'Wat wil je dat ik zeg? Dat ik trots ben, of dat ik kwaad ben omdat je een ongeluk hebt gehad en je bent door gereden, Lila je had ernstiger gewond kunnen raken je had even goed net zoals je moeder in coma kunnen liggen. Ik ben trots, maar het was roekeloos.' In zijn stem was geen toon van emotie te horen. Kalm legde hij het artikel op zijn motorkap en keek haar aan. 'Ik ben trots, apetrots, maar hou volgende keer op met rijden niemand zal het je kwalijk nemen als je stopt met rijden. Ik wil je gewoon niet kwijt raken, dus volgende keer denk alsjeblieft.' Kalm stond hij en haalde een foto uit zijn dashboard, daar stonden zij drie op nog gelukkig. Uiteindelijk stopte hij hem weer weg en zuchte eventjes. Hij had moeten vechten voor dit gezin, letterlijk. En hij wou niet dat zij die zelfde richting uit ging als hem toen. Nog wou hij dat ze zou sterven in haar wagen. Even bleef hij staan bij de deur van zijn wagen en staarde een lange tijd voor zich uit.

Lila zweeg en staarde naar de grond. "Ja, pap. Ik weet het. Maar ik geef niet op, zo ben ik niet" zei ze kalm en keek hem aan. "Het was maar een kleine botsing, daarna stop ik niet hoor" zei ze kalm. Ze dacht even aan iets. Ze had nog veel last van de wonde door dat. Ze zuchtte en schudde de gedachte weg. Ze luisterde verder naar de woorden en zodra hij niet keek gaf ze de jongen een klap. Ze snoof en zette haar op haar motorkap. Ze keek even rond en herkende de rode auto. Niet weer. Lila bekeek de jongens die rond de auto stonden. Haar vader had ze gezocht. Ze wilde zijn reactie eigenlijk wel zien. Lila hield van die ruzies. "Pap, kijk" zei ze dan en wees naar de blauwe Mazda die er stond met de jongens rond. Degene die haar lieten verongelukken, vrienden van DK dus.

Ze was net zo naïef als hij. Tja, familie was je of was je niet. Niet stoppen voor een botsing, dat zou hij ook doen, maar hij moest zich toch maar iets als een vader gaan gedragen of niet? Toen Lila echter wees naar een blauwe Mazda fronste hij en keek er even naar. Enkele jongens naast hem waren aan het fluisteren tegen elkaar. Hij zag enkele andere mensen naar hem toe kijken en meteen kreeg hij al door wie dit waren. Mensen die DK kende. 'Jij blijft hier!' Sprak hij tegen zijn dochter. Ergens rekende hij er wel op dat die gozers bij haar haar echter bij konden houden moest er iets gebeuren. Matt liep op de blauwe mazda af en al snel zag hij enkele mensen volgen, mooi er heerste hier dus toch nog het respect. Even stond hij stil en zag al snel de soort van leider van het groepje en besloot hem maar gelijk voor zijn rekening te nemen. Kwaad stapte hij op hem af en duwde enkele jongetjes aan de kant. Ze waren jonger als hem, maar dat leidertje had zijn leeftijd die kon hij dus wel pijn doen zonder de politie op zijn dak te krijgen. 'Zo, dus hij is toch weer terug gekeerd!' Sprak de jonge spottend. Matt fronste even en balde zijn vuisten kort. Vanuit zijn ooghoeken zag hij enkele jongens naar achteren stappen en wat moersleutels nemen. Dat ging zo hard niet gebeurden. Niet met hem. 'Zeg je mini vriendjes al maar dat ze moeten ophouden met hun materiaal te pakken.' De jongen grijnsde even en liet ze maar even ophouden.

Lila zweeg even en keek hem aan. Ze wachtte af en hoorde de woorden. Fijn. Ze keek hem na en hoorde de woorden die de ene jongen sprak. Ze snoof en balde haar vuisten. Wacht maar! Ze keek even naar de twee jongens en ze kenden haar al. Ze kenden haar veel te goed. "Nee, Lila. Je moest blijven" zei de ene. Lila snoof en keek hem aan. "Probeer mij maar eens tegen te houden" zei ze en liep hem gewoon voorbij. De twee zuchten maar hielden haar niet tegen. Ze was een vriendin en ze kenden haar agressieve kant. Lila liep tussen de mensen door en keek stiekem toe. Ze stond achter iemand dus ze zouden haar niet zien. Moest het uit de hand lopen zou ze helpen. Ook al waren ze ouder, het kon haar niets schelen!

'Je dochter rijd niet zo best, eveneens als haar moeder.' Grijnsde de jongen dreigend naar Matt toe. Matt's bovenarmen begonnen gevaarlijk te trillen. 'Trouwens ze heeft geluk dat ze nog leeft, beiden eigenlijk.' Sprak de jongen weer terwijl hij kort naar enkele omstanders keek. Oke, dit werd hem echt te veel. Hij greep de jongen bij zijn nek en gooide hem al gauw tegen de grond en plaatste zijn knie op diens nek zodat hij niet weg kon en trok een wapen. 'Als jullie ook maar een ding doen zegt jullie vriendje hier vaarwel.' Gromde hij kwaad naar de andere jongen toe en richte het pistool op de jongen die hem met angst in de ogen aan keek. 'Laat me raden DK vroeg je om mijn familie uit te roeien.' De jongen knikte en zette die miselijkmakende grijns weer op. 'Wel vertel je vriendje maar dat hij moet uitkijken, vertel hem dat Matt weer terug is en dat hij zich gaat wreken op hem omwat hij Nathalia en Lila heeft aangedaan.' Kwaad stond hij op en verkocht de jongen nog een harde trap in zijn ribben. Vervolgens keek hij naar de andere en schudde afkeurend zijn hoofd. 'Nu rot op! Jullie zijn hier niet meer welkom.' Vervolgens liep hij tussen enkele mensen door waarna hij al gauw een harde klap tegen zijn gezicht voelde. En ja hoor, zo begon het gevecht hier uiteindelijk. Matt sloeg terug en snoof even. Kort schoot zijn blik naar de auto van Lila en de jongens, maar waar the hell was zij zelf? Luisteren stond blijkbaar niet in haar woordenboek, koppig, net zoals haar ouders. Kort spuwde hij wat bloed op de grond en draaide zich om naar degene die hem geslagen had en gaf hem zelf een klap terug. Tot er plots een zwaar voorwerp zich in zijn schouder drukte. Meteen zakte hij neer op zijn knieën en staarde kort naar de grond. Oh nee, dit ging niet gebeuren daarvoor was hij hier niet. Met veel pijn wist hij zich recht te krijgen en gaf de jongen een trap, wie er allemaal aan het vechten was wist hij niet maar Lila zat er tussen. 'Hou op met vechten! Allemaal!' Schreeuwde hij boven het gehele gevecht uit, enkele hielden stil en gingen echter aan de kant waarna andere verder gingen met elkaar te slaan. De jongen die hij als eerste had vastgehad lag nog steeds op de grond en was omringt door een paar van zijn jongens.

Lila keek tussen de menigte naar het gevecht. Ze zag dat iemand haar vader sloeg en snoof. Ze wilde haar mengen maar werd plots vastgegrepen. Ze schrok en werd achteruit getrokken. De meesten stonden allemaal rond de groep. Maar zij en de jongen waren erachter dus niet in het zicht. Hij grijnsde even en greep haar bij haar been. "Wil je je pappie helpen?" vroeg hij vals en trok haar recht. Lila snoof en viel weer bijna. Ze balde haar vuisten en sloeg tegen zijn oog. Hij voelde de pijn en kneep in haar pols. Lila beet op haar lip om het niet uit te schreeuwen. Ze wilde niet dat haar vader dit zou zien of weten. Ze wilde niet weer problemen krijgen. Lila stampte tegen zijn knie en voelde dat hij losliet. Ze negeerde de rest van het gevecht, haar vader had het in de hand. Ze ging er meteen vandoor en rende door de auto's door. Ze schoof over de vloer en draaide rond een auto waarna ze verder liep. De jongen zakte door zijn knieën en sommigen zagen het. Wat was er met hém gebeurd? Lila keek niet om en hoorde opeens iets. Ze botste tegen iemand aan maar zag niet wie. Ze voelde de armen om haar heen en schrok. Ze keek op en herkende de jongen die haar vast had.

[Sairon post zo :'D]

Hij keek naar haar en keek op toen ze ineens opstond. Hij keek toe hoe ze zich omkleedde wat natuurlijk heel interessant was voor hem (waha). Hij knikte toen ze zei dat ze geen zin had om hier de hele tijd te zitten. Hij begreep het wel. Ze vertelde dat ze naar een meeting wilde, of hij ook kwam. 'Is goed' Zei hij. Hij voelde het kusje en hij glimlachte. Ze liep naar benede en hij zag haar weggaan. Hij liep naar zijn kledingkast en deed gewoon een joggingbroek aan en een trui waarvan hij de mouwen tot zijn ellebogen opstroopte. Hij zette een petje op en een zonnebril. Het was tenslotte niet koud buiten. Hij pakte het pistool uit zijn kast die hij de avond ervoor in zijn kast had verstopt. Hij verborg het in zijn broek. Hij liep aan naar benede en pakte de sleutels van zijn subaru impreza die voor zijn deur stond. Hij liep de deur uit en keek verbaast en licht geschrokken op toen hij een bekende stem hoorde. Hij keek in de richting waar de woorden vandaan kwamen. Zijn vader.. Hij liep er met tegenzin heen en stapte in in de luxe auto van zijn vader. Hij werd meegevoerd naar een verlaten plek waar niemand anders zou komen. Ze stapte uit en hij ging rustig bij de muur staan. Van de spanningen die door zijn lijf gierde liet hij niets merken. 'En? Hoe staan de zaken ervoor met dat rotkind?' Vroeg zijn vader aan hem. 'Ehm, gaat wel..' Zei hij. 'Hoe bedoel je "Wat nou gaat wel?! Wees duidelijk!" Zei zijn vader terwijl hij zijn stem verhief. Hij slikte de brok in zijn keel door. 'Waarom moet dat meisje eigenlijk pijn heben om wat haar ouders hebben gedaan..?' Vroeg hij toen en beet onopvallend op de binnenkant van zijn lip. Zoals hij al had verwacht werd zijn vader laaiend. "Ga je me nou zeggen dat je ermee wil kappen? Ik ben je vader! De enige familie die je nog hebt. Daar laat je dat wijf toch niet tussenkomen?" Schreeuwde zijn vader uit waarna hij hem een klap verkocht in zijn gezicht. Hij voelde bloed bij zijn jukbeen naar benede stromen, hij wist waardoor het kwam. Zijn vader had ringen met randen zo scherp als mesjes aan zijn vuisten. Hij was boos van binnen. Maar iets terug doen kon hij gewoon niet. "Nou ga naar dat wijf en zorg dat ze pijn lijd er er bloed zal gaan vloeien!" Schreeuwde zijn vader dreigend terwijl die een mes bij zijn keel hielt. Hij draaide zijn hoofd naar de muur zodat de ruimte van het mes en zijn hals zo groot mogenlijk was. 'Breng me naar huis' Zei hij tegen zijn vader zo kalm mogelijk ookal verging hij van angst. Zijn vader kon het blijkbaar niet laten om hem nog een laatste zet te geven. Met dezelfde ringen ramde hij in zijn maag. Hij kromp in elkaar van de pijn. "Als je haar morgen nog niks gedaan hebt, zal ik het hier zeker niet bij laten. En kom mee!" Zei zijn vader waarna die weer naar de auto liep. Hij keek hoe hij wegliep. Had hij nog wel keus? Hij liep aan naar de auto en ging erin zitten. Hij zag zichzelf in de spiegel met de sneën in zijn jukbeen. Zijn wang zat vol met bloed. Netzoals zijn shirt. Zijn vader zette hem bij zijn huis af. "Morgen" Herhaalde hij nog een keer dreigend. Toen hij was uitgestapt reed DK hard aan. Hij zocht vlug de sleutels die in zijn broekzak zaten. Hij opende de deur en strompelde naar de badkamer. Hij spuwde het bloed uit in de wasbak. Hij had het al die tijd in zijn mond gehouden aangezien zijn vader nog bozer zou worden wanneer er bloed in zijn auto zat. Hij trok zijn shirt uit en gooide het weg. Hij poetste het bloed weg waarna hij verband om zijn wonden deed. Bij zijn jukbeen depte hij het bloed gewoon weg. Drie sneetjes zaten daar op een rij. Hij trok vlug een ander shirt aan. Een zwarte voor het geval er alsnog wat bloed door zou breken. Hij trilde nog steeds. Hij moest nu wel.. Hij kon er niet meer onderuit. Zijn vader zou hem vermoorden wanneer hij zich tegen hem verzette. Nouja, vermoorden. Dat zou hij niet precies doen. Hij zou hem gewoon letterlijk dood laten bloeden. Hij liep vlug naar buiten en scheurde aan naar Lila. Hij zou waarschijnlijk al veel later daar aankomen. Hij zag haar staan met een ouder iemand. Hij had zijn petje en zonnebril nog op waardoor je door de lichtval de wonden in zijn gezicht niet zo zag. Hij zag dat het druk was, en de mensen in een cirkel stonden. Foute boel.. Dacht hij. Hij stapte vlug uit. Waarschijnlijk zou Lila hier zijn. Hij keek rond en zag haar aan komen rennen. Zo te zien had ze hem niet gezien. Toen ze tegen hem aanbotste sloeg hij beschermend zijn armen om haar heen. 'Rustig maar.. Wat is hier allemaal aan de hand?' vroeg hij toen.

[Deel hoort eig. nog bij wolkenkrabbers enz. te staan, maar dan kreeg je maar de helft van het verhaal hierzo]

Matt keek woedend naar iedereen en uiteindelijk bedaarde ze allemaal en de vriendjes van DK maakte dat ze weg waren. Matt keek rond en zocht Lila, hij leek haar alleen niet meer te kunnen zijn. De pijn drong langzaam maar zeker echt goed door en kort balde hij zijn vuisten om de meeste pijn weg te laten vloeien maar het lukte hem alleen niet meer. Meteen liep hij naar de jongens toe en keek hij naar hen. 'Waar is ze? Alsjeblieft waar is ze?' Hij zakte even tegen zijn wagen aan en staarde moedeloos naar een lange rij auto's. De cirkel lag uit elkaar en een paar mensen hadden wat wonden, maar er was geen Lila. Kort sloot hij zijn ogen, en door het feit dat hij voetstappen hoorde keek hij meteen op en werd hij recht getrokken door een man van zijn leeftijd. Hij keek hem aan en glimlachte even kort naar de man. Een bekende eindelijk. 'Lange tijd niet gezien.' Matt knikte naar hem en zuchte even. 'Kunnen we later bij praten ik moet mijn dochter zien te vinden.' Vroeg hij hem. De man knikte even en liet zijn hand los. Even leek hij te duizelen maar Matt vond zijn evenwicht. Hij begon te wandelen naar waar het gevecht had plaatsgevonden en greep daar een moersleutel van de grond, moest er iemand bij haar zijn hij zich toch nog kon verweren. 'Lila! Waar ben je?' Riep hij over het hele plein uit en keek zoekend voor zich uit. Hij hoopte maar dat ze veilig was, dat niemand van Dk's aanhangsels haar had meegenomen. Kort schoten de oude beelden van Nathalie door zijn hoofd hij liet zich tegen een stenen paal hangen en staarde naar de grond. Nee, dat mocht niet bij haar gebruiken, dat wou hij niet.

Lila keek omhoog en glimlachte zacht. "Sairon" zei ze zachtjes en drukte haar hoofd tegen hem aan. "Er was ruzie.. En iemand wilde me meenemen maar ik heb me losgetrokken" zei ze zacht en keek even rond. Ze zag opeens de jongen verderop staan. Hij keek vals in haar richting en grijnsde. Hij kende Sairon en had alles gehoord. Hij draaide zich om en mankte weg. Lila had hem hard genoeg gestampt om hem mank te laten lopen. Lila staarde er even naar en keek weer naar hem. Ze sloeg haar armen om hem heen en zuchtte even. "Ik was bang.." fluisterde ze zacht en liet hem los toen ze haar vader hoorde. Ze draaide haar om en liet hem los. Hij was duidelijk in paniek. Oeps.. Goed bezig Lila. Ze keek even naar Sairon. "Ik ben zo terug.. Of je kan meekomen" zei ze en rende ervandoor. Ze keek om haar heen en zag hem bij een stenen paal staan. Zijn blik naar de grond gericht. "Pap?" vroeg ze zacht en liep naar hem toe. Ze wist dat hij geslagen was en zocht naar de plek. "Waar sloegen ze?" vroeg ze dan en keek hem aan. Ja, ze was bezorgd om hem.

verkeerde..

Hij luisterde naar de woorden die ze hem vertelde. 'Het spijt me dat ik niet eerder kon komen..' Zei hij terwijl hij bleef zorgen dat het bovenste deel van zijn gezicht in de schaduw stond van zijn petje. Hij wilde gewoon niet dat ze het zou zien, dan zou hij een smoesje moeten bedenken aangezien hij het haar niet kon vertellen. Hij hoorde iemand Lila roepen. Blijkbaar herkende ze hem aangezien ze er direct heen wilde. 'Ik ga wel mee, ik laat je niet in de steek nu' Zei hij waarna hij achter haar aanrende. Elke stap op de grond voelde alsof de mensen weer in hem werden gestoken. Maar misschien zou ze naar iets gevaarlijks gaan en dan zou haar hoe dan ook helpen. Zijn gezicht vertrok tijdens het rennen, daarom stopte hij wat eerder en liep het laatste stukje. Hij zag een man staan, en een ander iemand. Hij was verbaast toen ze hem pap noemde. Dat kon toch niet? Haar vader was vermoord door zijn vader! Had hij dan gelogen tegen hem..? Hij hielt zijn blik een beetje naar de grond gericht. Hij voelde dat door de inspanningen zijn wonden weer waren opengesprongen. Hij voelde bloed naar benede lopen. Hij pakte een doekje uit zijn broekzak en veegde het bloed onopgemerkt weg. Hij had zijn arm om zijn middel liggen maar dat had hij wel vaker. Hij hoopte dat haar vader wel goed voor haar was.

Toen hij haar stem hoorde keek hij snel op en haalde opgelucht adem. 'Godzijdank, je bent hier nog.' Hij wou een stap verzette maar iets weerhield hem, zijn schouder. Hij keek haar aan en glimlachte even. Toen hij haar vraag hoorde keek hij even naar de grond. 'Mijn schouder maar het is vast niets.' Zei hij om haar maar gerust te stellen. Het leek in ieder geval niet te bloeden, al kon dat natuurlijk wel zijn maar omdat hij niets meer voelde aan zijn schouder wist hij het nu niet echt, en ging er maar van uit dat het niet zo was. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een jongen staan en kort fronste hij even. 'En wie is dit?' De vraag duidelijk gericht aan de jongen zelf. Van ergens kwamen bepaalde trekken in zijn gezicht hem wel bekend voor maar hij was er niet zeker van. Kennen deed hij hem niet want door het feit dat hij weg was geweest kende hij hier de nieuwelinge amper. 'Ik zweer het je Lila, DK gaat boeten voor wat hij jou en je moeder heeft aangedaan, dat beloof ik je.' Zo meteen zou hij naar Nathalie gaan, kijken hoe het met haar was. Of hij Lila hier echter zou achter laten bij die jongen wist hij niet, maar de kans zat er wel duidelijk in. Matt wist niet of ze al bij Nathalie was geweest, maar waarschijnlijk wel toch? Dat was toch het normaalste of zag hij dat nu echt helemaal verkeerd?

Lila keek naar haar vader en hoorde de woorden. Ze liet haar blauwe ogen even over zijn schouder glijden. Het was dezelfde als zij. Ze had ook last van die schouder. Lila zuchtte even en hoorde de woorden. Ze keek achterom naar Sairon en zweeg. Ze keek weer naar haar vader. "Dat is Sairon. Hij heeft me een paar keer geholpen" zei ze zacht en glimlachte naar hem. Ze zweeg nog maar over het feit dat ze bij hem geslapen had en dat ze smoor op hem was. Ze had geen zin in gezeur dat ze te jong was en blabla.. Ze hoorde daarna de woorden van haar vader en knikte even. Haar moeder.. Ze beet op haar lip om niet in tranen uit te barsten. Nee Lila, sterk zijn! Lila keek haar vader aan en glimlachte waarna ze haar armen om hem heensloeg. "Ik ben blij dat je terug bent" zei ze zacht en sloot haar ogen even. Ze liet hem los en keek kort naar Sairon. Was er iets met hem? Ze zou het later wel vragen. Ze keek weer naar haar vader en zweeg.

Hij keek op toen de vader van haar vroeg wie hij was. Voordat hij het zelf kon zeggen, had Lila het al voor hem gezegt. Bij de woorden van hem die volgde, werd hij nerveus. Het was zijn vader waar die man het over had. Hij slikte. Hij hield de omgeving scherp in de gaten. Die vrienden van zijn vader zouden hem zeker in de gaten houden. Hij was boos. Hij wilde niet in de gaten gehouden worden. Dat zijn eigen vader hem gewoon niet vertrouwde.. Zijn ogen vingen een glimp op van een schim achter een muurtje niet ver hier vandaan. Grote kans dat het een van hen was. 'Ik ben zo terug..' Zei hij en ging eropaf. En jahoor, de jongen schrok zich rot. Hij was piswoest. 'Hou me niet in de gaten' Sliste hij tussen zijn tanden door waarna hij zich omdraaide en weer terug liep naar Lila en haar vader. Hij ging bij Lila staan en keek naar haar vanonder zijn petje. De zonnebril steekte doordat het op de sneetjes rustte. Hij zag dat de vader van haar er ook niet al te best uitzag. Raar.. Dacht hij. Dezelfde schouder als die van Lila.

Vriendelijk knikte hij naar Sairon en kreeg een korte knuffel van haar. 'Ik ben ook blij dat ik weer terug ben. Het was blijkbaar wel hoogtijd aangezien ik niet verwacht hier meteen een klap te krijgen bij mijn terugkomst.' Hij keek haar aan en zette een glimlach op. Toen Sairon even weg ging fronste hij maar hij besloot er maar niets van te gaan zeggen. Uiteindelijk besloot hij zich toch maar neer te zetten om de meeste pijn gelijk te laten verdwijnen. 'Dan moet ik hem maar dankbaar zijn zeker omdat hij je geholpen heeft?' Vroeg hij droogjes aan haar. Tuurlijk was hij Sairon dankbaar welk vader zou dat immers niet zijn? Hij legde zijn hand even op zijn schouder en beet even op zijn tanden. Stomme debiel ook die hem had geslagen. 'Ik ga straks naar het ziekenhuis toe, care to join me?'' Vroeg hij Lila en keek even naar Sairon toen deze terug keerde. Vanwaar kende hij dat gezicht toch? Kort dacht hij na, nee niets bekend. Even taste hij met zijn hand onder zijn shirt en voelde een warm goedje, dus toch. Er was blijkbaar dan toch goed doorgeklopt, tja dat zou hij in het ziekenhuis wel laten verzorgen als hij daar dan nog moest raken met de wagen. Even keek hij voor zich uit. Als Nathalie een ongeluk had gehad, hoe zou haar wagen er dan uitzien? Vast niet al te prettig. 'Heeft iemand van jullie gezien hoe de auto van Nathalie er uit zag?' Mompelde hij slechts naar hen toe. Misschien viel dit zwaar voor Lila maar als er een kans was dat Nathalie nog wakker zou worden, dan kon hij haar auto helemaal opknappen. Ja, dat zou hij wel doen.

Lila zweeg en keek even naar Sairon die kort wegliep. Ze zweeg en keek weer naar haar vader. Ze hoorde de woorden en glimlachte even. "Ik denk het.." zei ze zacht en grinnikte even. Ze keek nog even naar Sairon en dan naar haar vader die duidelijk pijn had. Lila zweeg maar over haar schouder. Ze had niet zo veel pijn meer, een beetje. Ze hoorde opeens de woorden van haar vader en keek hem aan. Ze hield haar in. Ze wilde er niet aan denken. Wat als haar moeder niet wakker werd? Lila hoorde de vraag en schudde haar hoofd. "Ik denk.. Niet dat ik er klaar voor ben" zei ze zacht en keek hem aan. Tranen verschenen in haar ogen. Ze beet op haar lip en wendde haar blik af. Ze wilde niet huilen. Zeker niet waar Sairon bij was. Ze was er kapot van dat haar moeder in coma lag. Maar ze wilde sterk blijven.

Toen hij terug kwam had hij zijn petje nogsteeds zo staan dat alleen zijn mond en kaaklijnen zichtbaar waren. De vorm van de kaaklijnen had hij van zijn vader. Zijn mond had meer van zijn moeder weg. Hij hoorde wat haar vader aan haar vroeg en wat ze antwoordde. Hij wist zelf hoe zwaar het was om je voor te bereiden opdat je iets ging zien waar je veel van houd en er misschien anders uitzag. De beelden die hij nog had.. Van zijn eigen moeder.. Die bleven hem maar pijn doen. Hij zag aan haar ogen hoe ze zich voelde en legde troostend zijn arm om haar middel. Hij deed niet al te veel aangezien ze voor haar vader stonden. 'Ben er voor je..' Fluisterde hij zachtjes in haar oor.