My return

Toen ze haar gezicht afwende wist hij zich met moeite op te drukken en legde hij een hand op haar wang en streek er kort over. 'Het maakt niet uit. Ik begrijp het.' Kort bekeek hij de jongen en fronste even toen hij zijn arm om Lila's middel legde. Slim idee omdat te doen als je voor de vader van het meisje stond. Kort keek hij naar zijn gezicht en uiteindelijk schoot hem te van waar hij het gezicht herkende. Zijn pupillen verwijde zich op een moment en meteen keek hij naar de lucht. DK. Het kon niet waar zijn. DK had een zoon? Een zoon die aasde op zijn dochter? Kort schudde hij zijn hoofd en vroeg zich af of ze dit wel wist? Zij had DK toch ook al gezien? Matt's gezicht verharde meteen weer en voor een heel kort moment keek hij waarschuwend naar de jongen, maar die waarschuwende blik was al snel weer verdwenen zodat Lila het niet kon merken. Waarom nu net DK's zoon? Enig ander jongen had hij met open armen ontvangen maar hem nee, dit wou hij niet. De vader van Sairon had hun leven verziekt, dat van hun allemaal. Zo vader, zo zoon? Wie weet klopte het nog wel ook. 'Lila, zou je mijn wagen even willen tot hier rijden? Ik vertrek zometeen naar het ziekenhuis.' Sprak hij kalm tegen haar en keek haar met een glimlachje aan. Oh, met Sairon zou hij nog gaan praten, dat zeker. Even keek hij de jongen aan en liet de glimllach op zijn gezicht maar staan zodat ze niets zouden vermoeden. Hoewel ergens moest Siaron het wel door hebben dat hij het wist.

Lila keek haar vader aan en voelde de hand op haar wang. Ze glimlachte zacht en voelde de arm rond haar middel. Ze hoorde de woorden van hem en zuchtte. "Dankje" zei ze zacht tegen beiden en keek even naar de grond. Ze veegde de tranen weg en hoorde opeens de woorden. "Oh euhm.. Oke" zei ze kalm en maakte haar los uit de grip van Sairon. -of hoe ik het ook moet typen- Ze liep daarna naar de auto van haar vader. Ze schrok toen haar vrienden haar lieten schrikken. Ze begonnen dingen tegen haar te zeggen. Lila keek ze droog aan en rolde met haar ogen. "Ik moet zo gaan hoor.." mompelde ze droog en grinnikte even. Ach.. Even praten kon toch geen kwaad?

Hij glimlachte toen ze dankje zei. De steken in zijn middel werden bijna ondragelijk. Hij kon wel overgeven zo misselijk was hij. Voornamelijk van de spanningen. En vooral voor morgen. Het zou waarschijnlijk zijn dood gaan worden. Hij kende zijn vader immers lang genoeg om te weten dat die geen uitzondering zou maken omdat hij zijn zoon was. Toen hij een blik wierp op de vader van haar, zag hij de waarschuwende blik. Hij voelde ze spanning gieren door zijn lijf. Hij zag haar aanlopen. Moest hij meelopen? Of zou haar vader dat niet goed vinden. Hij twijfelde en besloot toch maar te wachten. Ze zou toch terug komen met de auto..? maar de waarschuwende blik zat hem niet goed. Hij bleef naar de grond staren. Hij had zich nog nooit zo onzeker gevoeld in zijn leven als nu op dit moment.

Toen ze was vertrokken kruiste hij zijn armen hoe pijnlijk het ook was voor hem. 'De zoon van DK dus. Ik hoop voor jou dat je niets met haar van plan bent want jongen ik zweer je, dan ga je er niet goed van afkomen. Maar ik zwijg tegen haar zolang je haar niets doet. En als je vader je de opdracht heeft gegeven om haar wat aan te doen en je bent zo slim om het niet te doen, dan neem ik je onder mijn bescherming.' Kort balde hij zijn vuisten en sloot even zijn ogen, stomme pijn ook. Het zou hem veel geluk kosten om heelhuids in het ziekenhuis te raken. Uiteindelijk vervolgde hij het gesprek. 'Ik ken je vader en ik heb genoeg met hem meegemaakt dat ik dit er ook niet bij hoef. Dus denk na of je doet wat je vader je opdraagt en je beland onder de grond. Of je bent het compleet tegenovergestelde van je vader en je zorgt dat jullie vanavond samen voor mijn deur staan, zij heeft de sleutel wel of naar het ziekehuis komen dan kan je eventueel ook blijven slapen als je het niet veilig genoeg vind voor jezelf. Luister Sairon, ik mag je ookal ben je zijn zoon. Maar schend het vertrouwen dat ik in je leg niet.' Matt zijn stem klonk toonloos, maar elk woord wat hij zei was de volledige waarheid en niets minder. 'En ik zou die wonden die je hebt maar goed verzorgen, dacht je dat je het kon verbergen voor me?' Grijnsde hij eventjes naar hem. Ja hij mocht hem, maar hij moest niets gaan problemen. Uiteindelijk keek hij even richting zijn wagen en fronste even toen ze nog aan het praten was met haar vrienden. 'Het is jouw keuze jongen.'

Lila keek naar haar vrienden en grinnikte even. Ze zei ze daarna maar gedag. Ze stapte in de auto en startte hem. Ze draaide en reed naar haar vader en Sairon. Ze stopte en stapte uit. Ze had niets gehoord en liep naar ze toe. Ze liep naar haar vader en gaf hem nog een knuffel. "Ik ga met Sairon mee, mijn auto word thuis afgezet door Robbie. Je kent hem" zei ze tegen haar vader en glimlachte. Ze keek daarna naar Sairon en wachtte tot ze zouden vertrekken. Ze wilde nog wat rusten deze avond, en zeker bij hem zijn. Ze keek even rond en zag haar vrienden ook weggaan. Daarna richtte ze haar blauwe ogen weer op de twee.

Hij keek haar gespannen na totdat hij in zijn ooghoeken zag dat haar vader zijn armen over elkaar legde. Hij luisterde naar wat hij zei. Hij raakte totaal in de war. Die man kende zijn vader, en wist hoe hij was.. Maar hij was al bewond aan zijn schouder, hoe zijn hij in hemelsnaam tegen zijn vader op willen kunnen? Dacht hij wanhopig. Hij voelde zijn hart bonken in zijn keel. Hoe kon iemand zijn leven op het spel zetten voor hem terwijl hij hem niet eens echt kende..? Terwijl hij wist dat zijn vader zo'n moordenaar is? Dat had hij van DK nog niet eens kunnen dromen. Hij hoorde de auto naderen. Toen hij begon over zijn wonden, keek hij op zijn shirt of het zichtbaar was. Het zag er wel wat donkerder uit inderdaad.. Hij keek op toen Lila weer kwam. Hij bleef zwijgend naar een steen staren een paar meter verderop. Hij knikte nog een keer naar haar vader zonder dat Lila het zou zien. Erop antwoorden zou niet kunnen aangezien Lila het dan ook direct zou weten. Hij hoopte dat ze snel zouden gaan. Hij had tijd nodig.. Om te denken. Wie hij zou vertrouwen en wie niet. Zwijgend wachtte hij.

Met een glimlach keek hij Lila aan en moest een ardig grote moeite doen om zijn gezicht niet te gaan vertrekken op wat ze zei. Hij hoopte maar dat Sairon goed geluisterd had want anders kreeg hij nog wel een problemen, of hij nu gewond was of niet vechten zou hij altijd kunnen en hij had hier zijn vrienden ook nog wel zitten. Een korte knuffel kreeg hij ook nog van haar waarna hij daarna kort naar beiden keek. 'Laat jullie niets overkomen.' Even keek hij naar Lila en glimlachte kort. 'Wees voorzichtig kleintje.' Vervolgens stapte hij in zijn wagen en starte de motor. Hij greep even naar een doek die op de andere zetel lag en stopte die onder zijn shirt aan en drukte even op de wonde. Kort vertrok zijn gezicht en vervolgens scheurde hij ervan door Lila en Sairon achter laten, ja hij had zijn twijfels maar hij hoopte dat Sairon goed zou kiezen. Kort keek hij in de achteruitkijk spiegel en zag vanuit een aanliggende straat een gifgroene wagen komen. Al snel zag hij wie het was en grijnsde. Mooi het was Vince, die zou wel zorgen dat hij veilig aankwam in het ziekenhuis. Even belde hij nog naar een andere vriend van hem, die gaf hij echter de opdracht om te zorgen dat zowel Lila als Sairon veilig waren. Dan verdween hij echter helemaal uit het zicht en ging hij opweg naar het ziekenhuis.