Highstreet 29, loft 11

Hij liep achter hem aan. De pijn constand negerend. Gelukkig was hij veel gewend qua pijn. En deze verwondingen waren veel minder erg dan de wonden die hij ooit had gehad. Toen die keer dat hij een keer tegen zijn vader in was gegaan toen die een meisje zoveel pijn deed. Het was echt niet om aan te zien. Maar toen vielen voor hemzelf de klappen. Hij keek naar de grond. Had hij nou maar die pijn gehad die Lila nu had. Hij liep achter Matt en Lila aan de trap op en zag Matt al in de deuropening staan. Hij keek hem kort aan waarna hij verder naar binnen liep. Hij keek naar Lila die in elkaar gekropen op de bank zat. Hij wende zijn blik af en staarde voor zich naar de grond. Zijn lichamelijke pijn lukte hem nog wel om deels te negeren, maar de pijn die hij van binnen voelde was voor hem niet e stoppen.

Sairon liep de kamer binnen waardoor hij even knikte en de deur weer sloot. Vervolgens werd er aangebeld beneden. Dat was de dokter. Hij deed de deur beneden open door gewoon op een knop te drukken. De dokter vond het wel. Hij liep naar de tafel die voor de sofa stond en zette zich daarop neer en keek zijn dochter bezorgd aan. Hij moest haar toch kunnen helpen op de een of andere manier? De dokter kwam binnen en liep meteen naar Lila toe en glimlachte vriendelijk. Het was dezelfde dokter als toen ze geboren werd, daardoor vertrouwde hij de man eigenlijk blindelings. 'Sairon, als hij klaar is met Lila moet hij jou ook maar verzorgen.' Vervolgens stond hij op en keek nog even naar Lila. 'De pijn zal wel snel verdwijnen liefje.' Kort streek hij door haar haar en wandelde vervolgens naar het balkon en staarde daar zo over de stad een en zuchte even diep. Kort sloot hij zijn ogen weer en zag hij al snel de beelden van Nathalie en hem weer. Matt liet zijn hoofd hangen en zoute tranen liepen over zijn wangen. Eerst Nathalie, nu Lila en Sairon, wie zou de volgende zijn? Hij waarschijnlijk. DK had hem nooit met een vinger aangeraakt buiten toen hij in gevecht was gegaan met hem om Nathalie. Hij zette zich neer op een stoel en legde zijn hoofd in zijn handen en zuchte diep. Voor dit alles had hij niet gevraagd, dit had hij nooit gewild. En hij wist dat zolang als DK leefde hier ook geen eind aan zou komen.

Lila sloot haar ogen nog steeds en hoorde de bel. Ze opende haar ogen wat en keek kort naar Sairon. Ze zweeg en slikte even. Ze keek dan naar de dokter en zweeg nog steeds. Ze hoorde de woorden van haar vader en knikte zachtjes. Ze probeerde wat rechter te zitten maar kromp wat in elkaar. De dokter hielp haar met haar shirt uit te doen en bekeek de wonde. Hij bekeek hem goed en zuchtte. "Het ziet er niet zo goed uit. Kan iemand komen helpen met haar? Ik denk dat ze veel pijn gaat krijgen als ik het ga schoonmaken en verzorgen" zei hij kalm en wachtte af. Lila slikte en keek even naar de wonde en dan naar Sairon en Matt.

Hij knikte toen Matt het zei. Hij keek naar zn wonden. Zo erg waren ze niet volgens hem. Maar misschien was het wel beter om ernaar te laten kijken. Hij zag Matt naar het balkon lopen en liep achter hem aan. 'Ik zal je helpen tegen mijn vader..' Zei hij vastberaden. Desnoods schoot hij hem zelf door zn kop, zijn vader had zijn moeder niet mogen vermoorden. Zij was de enige die er nog een beetje voor hem was wanneer hij weer onder de blauwe plekken en wonden zat door zijn vader. Hij slikte. Hij hoorde wat de dokter zei en keek naar Matt. 'Ik denk dat ze liever heeft dat jij helpt..' Zei hij zacht en staarde naar een klein boompje dat net te zien was vanaf hier.

'Nee, ik laat je me niet helpen Sairon. Het is te gevaarlijk. Ik weet dat je liever wilt van wel, ik weet dat je je moeder wilt wreken maar ik kan je niet toestaan jezelf de dood in te werken, dat is je vader je niet waard. En ik heb iemand nodig die haar veilig houd.' Protesteerde hij meteen tegen zijn woorden. Dat kon hij hem niet laten doen. Nee! Hij keek naar de beneden en zuchte even diep. Vervolgens knikte hij op zijn woorden en draaide zich om. Even legde hij een hand op zijn schouder. 'Kom mee naar binnen. Je hoeft hier niet alleen buiten te blijven staan.' Kort glimlachte hij en wandelde hij weer naar binnen en keek zijn dochter aan. Vervolgens keek hij de dokter aan die hem aanwees dat hij gewoon moest gaan zitten. 'Lila, dit kan veel pijn gaan doen. Maar daar ben je zometeen vanaf. Ik beloof het je. Er zal je niets slecht meer overkomen.' Sprak hij haar toe. Vervolgens nam hij haar hand vast en keek haar met een glimlach aan. Zachtjes streek hij met zijn duim over haar hand en keek hij naar de man. 'Zorg dat de pijn ophoud voor haar John, ik wil niet dat ze nog meer pijn hoeft te verdragen dat is niet nodig.' Zijn stem klonk zacht, bijna gebroken zou je kunnen zeggen. Het zou goed komen met hun allemaal, ook met Nathalie, hoe wist hij nog niet maar het zou goed komen. Iedereen zou weer gelukkig worden zoals het hoort.

Lila slikte even toen haar vader haar hand vastnam. Ze luisterde naar de woorden en knikte zacht. John knikte. "Pak haar beide handen maar" zei hij zacht en nam zijn spullen. Hij wachtte even op Matt af en begon met het schoonmaken van de wonde. Lila voelde de pijn en kneep haar ogen dicht. Ze beet op haar lip en tranen sprongen in haar ogen. Ze begon lichtjes tegen te stribbelen om naar haar schouder te kunnen grijpen door de pijn. Ze wendde even haar blik af en snikte kort. John negeerde het en verzorgde de wonde met het middel. Lila schrok even. Het middel pikte vreselijk. Ze trok aan haar armen omdat ze zoveel pijn had.

Hij hoorde de woorden van Matt. 'Ik ken zwakke plekken van hem..' Zei hij zacht. Hij wist de plaatsen waarmee hij zijn vader zo neer had. Maar hij had ze nooit gebruikt aangezien hij het niet durfde. En omdat hij dan zijn enige familie zou verliezen. Maar dat hij geen familie meer zou hebben maakte hem niet meer uit. Liever geen familie dan hem als familie.. Dacht hij. Hij draaide zich om na wat Matt zei. Maar toen hij Lila zoveel pijn zag hebben, liep hij weer vlug terug naar het balkon. Hij kon het gewoon echt niet aanzien. En bovendien, de strenge winterse kou verdoofde hem licht. Hij steunde met zijn ellebogen op de rand en drukte met zijn handen zijn oren dicht en beet hard op zijn lip. De geluiden maakte hem van streek. Hij kon het niet aan om het aan te zien of te horen. Met zijn ogen gesloten bleef hij zo staan. Denkend aan wat er komen zou.

Matt knikte en nam vervolgens haar andere hand ook vast en sloot zijn ogen toe hij begon met verzorgen. Hij voelde haar tegenstribbelen maar drukte haar handen tegen het kussen zodat ze niet al te veel zou kunnen doen. Uiteindelijk opende hij zijn ogen en keek hij naar haar. Dit verdraagde hij zelf amper. 'Rustig Lila. Het is bijna voorbij, kalm maar.' Sprak hij tegen haar en voelde dat haar handen naar boven kwamen maar meteen drukte hij die weer tegen het kussen zodat ze de dokter alleszins niet zou hinderen. Toen John het middel er had opgedaan en het enkele minuten had ingewerkt deed hij er een stevig verband om en keek even naar Matt. 'Het verband moet elke dag verandert worden, en ontsmet de wonde ook elke dag. Als dat ding ontstoken raakt dan staan we verder van huis. Voor de rest kan ik voor haar niets meer doen, al helpt deze gel ook tegen de pijn van de blauwe plekken. Er is niets ernstigs met haar ze heeft gewoon rust nodig. En Matt, dan bedoel ik ook echt rust, niet zoals jou meteen weer gaan racen.' Matt knikte even en streek even kalmerend over haar handen. Kort keek hij naar de dokter en deed teken dat hij naar Sairon moest gaan. Hij glimlachtte even en wandelde vervolgens met zijn tas naar de jongen toe. 'Hé, het is best dat je even gaat zitten en vertelt waar je zeer hebt zodat ik weet wat ik moet gebruiken om je op te lappen.' Sprak hij vriendelijk tegen de jongen. Matt keek Lila aan en liet haar handen uiteindelijk los. 'Kalm maar, het is voorbij geen pijn meer.'

Lila kneep haar ogen pijnlijk dicht en voelde hoe het wat minderde. Ze trilde hevig van de pijn en kroop tegen haar vader aan. Ze barstte even in tranen uit en kneep haar ogen dicht. Ze hoorde de woorden en keek naar haar vader. Ze veegde wat tranen weg en slikte. "Kan niet.. Er is nog iets" zei ze zachtjes en keek naar haar vader. "Er is iets mis.. Denk ik" zei ze snakkend naar adem en keek bang naar haar vader. Ze was amper onderzocht. Wat als ze nou echt wat had? "Ik weet het niet zeker maar ik ben niet helemaal onderzocht pap" zei ze zacht en keek bang. Ze wisten niet waar ze nog meer pijn had en wat ze doorgemaakt had.

Hij voeld de grond ligt trillen en keek op. Het was de dokter. Hij luisterde naar wat die zei. Hij knikte. Hij liep mee naar binnen en zijn oren vingen Lila's zachte woorden op. Hij stopte met lopen en keek naar de dokter. 'Verzorg eerst hun alsjeblieft' Zei hij. Hij zei expres hun. Hij had gemerkt aan Matt dat er ook iets met hem was. Alleen wist hij niet precies wat. Hij keek kort naar Matt en hoopte dat hij toe zou geven. Hij steunde tegen een muur aan maar zorgde wel dat er geen bloed opkwam. Hij keek naar ze en beet op zijn lip. Laat het goedkomen.. Dacht hij. Het moest gewoon goedkomen, het mocht gewoon niet meer verkeerd gaan.

Matt keek verward naar Lila en keek al helemaal verward toen de dokter weer binnen kwam. Hij had nog net gehoord wat Sairon zij en schudde zijn hoofd, als teken dar er niets met hem aan de hand was, toch niets ergs. 'Oke goed. Lila, waar heb je nog pijn?' Matt keek haar aan en zette een scheve glimlach op zijn gezicht. Vervolgens legde hij zijn armen iets beter om haar heen en zuchte even diep. 'Relax gewoon even.' Fluisterde hij tegen haar waarna hij zijn blik op Sairon richte. 'Sairon, ga ergens zitten het maakt niet uit dat het hier vuil word dat maken ze hier wel schoon morgen.' Kort glimlachte hij naar hem en knikte eventjes. De dokter keek hem even aan en ging vervolgens verder met haar te onderzoeken. 'Lila, waar heb je nog pijn?' Vroeg hij vriendelijk aan haar en wreef even door zijn blonde haren. Matt staarde met een glazige bik voor zich uit en voelde zijn lichaam war verzwakken, het kwam door zijn schouder maar hij was te koppig om echter te zeggen dat hij pijn had. John moest eerst de rest verzorgen, dat vond hij gewoon. Die waren er erger aan toe dan hij, veel erger. Kort beet hij op zijn onderlip en wachte af wat de dokter verder zou gaan doen.

Lila zweeg even en hoorde de vraag. Ze wees naar haar benen en keek bang. "Ik voel ze amper.." zei ze zacht. "Ik voel me eigen benen niet eens meer" zei ze met trillende stem. De had er vele trappen tegen gekregen en ze wist niet eens of haar benen blauw zagen of open lagen. Ze voelde niets. "En me borstbeen doet echt pijn" zei ze zacht en keek angstig. Ze klemde haar armen even om haar vader maar liet los. Ze wist dat hij pijn had. Ze zweeg en keek met angstige blik naar de dokter. Ze was bang. Bang dat er iets ernstig was. Al kon ze het zelf amper zien of voelen. Ze was geen dokter. En ze wist helemaal niet hoe haar benen eruit zagen deze keer.

Hij zag Matt vlug zijn hoofd schudden. Waarom ontkende hij het? Er was nu toch een dokter die hem kon helpen..? Dacht hij. Maar het was zijn keuze. Toen matt zei dat hij kon gaan zitten en het niet uitmaakte of het er vies werd, ging hij op een stoel zitten. Dit had hij thuis nooit moeten proberen, dan zouden er echt koppen gaan rollen. Hij schrok om wat Lila zei. Had hij zohard getrapt..? Hij voetbalde erg vaak en had daardoor ook veel kracht in zijn benen.. Maar dat kon hij toch niet tegen haar gebruikt hebben..? Dacht hij. Hij durfde zijn blik niet meer naar haar te wagen. En al helemaal niet naar haar benen. Onrustig keek hij de andere kant op. Zijn ademhaling shockte aangezien hij doodsbang was dat hij haar gewoon echt verminkt had..

De dokter knikte. Kalm rolde hij haar broekspijpen naar boven en een korte frons verscheen op de dokter zijn gezicht. Haar benen zagen gewoon helemaal blauw, er was geen bloed daar. 'Ik vrees dat je benen ernstig gekneusd zijn, ze zijn net niet gebroken.' Matt zijn gezicht verbleekte bloed trok weg. Hij keek haar aan en streek zachtjes over haar schouders. Vervolgens keek hij even naar haar borstbeen. Er zouden hoogstens blauwe plekken op zitten, dat bot was een van de sterkste die in je lichaam zaten. 'Je borstbeen kan niet breken, misschien wel wat splinteren maar breken niet. Smeer er gewoon wat van dezelfde gel op, as je schouders dan trekt de pijn binnen de kortste keren weg. Voor je benen zou ik gewoon dagelijks wat van een andere gel op smeren daar kan ik niets aan doen. Het enigste dat ik je kan zeggen is dat je echt wel moet rusten en tja dat je gewoon je spieren en je botten niet te veel gaat belasten.' Vriendelijk glimlachte hij en keek even naar Matt waarvan het gezicht weer kleur kreeg. Hij deed teken naar hem dat hij maar eerst naar Sairon moest gaan. Kort keek hij naar de twee tubes die op tafel lagen, oke geel was voor haar benen en blauw was voor haar schouder en borstbeen. 'Ik zal wel voor je zorgen, en als je het toe laat en hij het wilt zal Sairon het ook wel doen als hij beter is. Maar beloof me een ding, dat je niet gaat rijden voor een tijdje tenzij je me kan bewijzen dat je echt beer bent.'

Lila zweeg en keek niet naar haar benen. Ze luisterde naar de woorden en knikte zachtjes. Ze zuchtte diep en trok haar benen op. Ze legde haar hoofd tegen Matt aan en hoorde de woorden. Ze knikte zachtjes en zuchtte even. "Ik wil slapen" zei ze zacht en keek naar hem. Ze wilde nu naar haar slaapkamer gaan. Ze keek heel even achterom naar Sairon. Ze wachtte tot hij zou kijken. Ze glimlachte daarna zacht naar hem. Ze keek hem even aan en keek dan weer naar Matt. "Pap, jij moet je ook laten verzorgen. Al doe je dat als we slapen ofzo" zei ze dan héél zacht en keek hem aan. Ze wist dat hij pijn had. Ze sloot haar ogen even zuchtend en zweeg.

Hij was opgelucht toen zijn oren de woorden opvingen. Gelukkig had hij bij haar niets gebroken. Hij voelde dat iemand naar hem keek en merkte dat het Lila was. Hij keek haar kort aan en zag haar glimlach. Het was zo anders dan hoe ze voordat dit alles gebeurde naar hem glimlachte.. Hij merkte dat Matt de dokter een teken gaf dat die hem moest helpen. Hij was niet gewend dat er een dokter voor hem was. Al de wonden die hij had gehad, was nooit iets mee gedaan. Zelfs de kneuzingen en de breuken niet. Hij slikte. De dokter kwam naar hem toe. Kon hij niet eerst Matt doen..? Dacht hij maar hij wist wel dat die dat niet zou willen. Hij dacht aan de vraag die de dokter hem nog had gesteld. Waar hij pijn had. Hij was zo erg gewend het te negeren dat hij het nu zelfs niet zo goed voelde. Hij dacht aan dat rennen toen waarbij hij zo'n last bij zijn buik kreeg. Hij keek ernaar. 'Bij mn maag voelde ik het wel een beetje bij het rennen.. Maar het zal allemaal wel niet zo erg zijn, alles wat ik ooit heb gehad is eigenlijk altijd nog goed gekomen zonder dat er naar gekeken was' Zei hij. Hij vond het belangerijker dat Matt behandeld werd. Maar die was veelste koppig.. De dokter vroeg om hem ernaar te laten kijken. Hij deed zn shirt een stuk omhoog tot net iets boven de wonden. De mesjes van de ringen van zijn vader waren er diep doorheen gedrongen. De andere littekens die hij had waren gelukkig niet goed zichtbaar door al he bloed.

'Jaja, zal ik wel doen als ik zin heb.' Mompelde hij naar haar toe en keek dan even naar Sairon en luisterde dan even naar wat Lila zei. Ze wilde dus slapen mooi. Voorzichtig tilde hij haar op en wandelde met haar in zijn armen naar haar kamer waarna hij even zijn schouder tegen de deur zetten om deze open te doen. Rustig liep hij naar haar bed toe en legde hij haar er voorzichtig op neer. 'Als het niet gaat dan roep je maar.' Glimlachte hij zacht en drukte een kus op haar voorhoofd en grijnsde even. 'Ik spreek je morgen vroeg wel.' Vervolgens liep hij naar buiten maar liet de deur wel wat open staan. Hij wandelde weer naar de bank en keek even naar de wonden die zijn vader hoogstwaarschijnlijk had aangericht bij hem. De dokter keek de wonde aan en zuchte eve. 'Er zijn net geen vitale organen geraakt.' Hij nam een watje en depte het bloed vervolgens weg. 'Moet het gehecht worden? Of wil je het gewoon laten dicht groeien. En je moet gewoon pijnstillers nemen die pijn die je hebt is vrij normaal zeker als je klappen in je maag hebt gehad. Voor de rest kan alleen maar zeggen dat jij ook moet rusten.' Glimlachte de man vriendelijk naar haar en keek even naar Matt. Kort knikte hij naar de man. De dokter wandelde even naar de keuken om even zijn handen te wassen.

Lila klemde haar vast aan Matt en luisterde naar de woorden. Ze glimlachte zwak en kroop even later onder de dekens. "Pap? Stuur je Sairon als hij klaar is? Ik wil niet alleen zijn" zei ze zachtjes en keek naar hem. Ze zuchtte even en wilde wachten op antwoord. Ze keek nog steeds maar langzaamaan vielen haar ogen dicht. Ze was uitgeput van alles dat gebeurt was. Ze viel in een lichte slaap maar verdiepte er wel in. Vredig sliep ze in haar bed. Ze droomde niets maar wilde nog steeds niet alleen zijn. Al wist ze niet veel nu ze sliep.

[Flutje]

Hij keek Matt en Lila na en hoorde dat er geen vitale organen waren geraakt. Toen de dokter het bloed wegdepte waarbij hij telkens de wond weer licht werd geraakt. Dit lukte hem niet om te negeren. Hij beet op zijn lip. De andere littekens werden zichtbaar toen al het bloed weg was. Hij luisterde naar wat hij vroeg en zei. 'Het zal zo wel gaan, bedankt' Zei hij dankbaar. Hij moest er niet aan denken om draden in zn lijf te hebben. Hij keek naar de grond. Hij zou wel een keer pijnstillers gaan kopen in plaats van de drugs die hij altijd tegen pijn gebruikte. Maar voorlopig zou hij toch wel hier blijven. Totdat zijn vader hem niets meer zou doen. Hij dacht aan Lila. Zou ze het hem ooit kunnen vergeven? Dacht hij onzeker waarna hij zijn shirtje weer omlaag deed want de dokter was daar toch al klaar. De drie sneetjes in zijn gezicht zou vast niks aan gedaan hoeven worden, en de rest van zijn lichaam was ook niet zo erg. Hij keek een beetje afwezig naar de kast waar een foto stond van een vrouw en Lila, zou het haar moeder zijn..? Dacht hij.

Matt volgde Sairon's blik en zag de foto van Lila en Nathalie gaan. Een steek ging door zijn hart. 'Lila vroeg of je kwam.' Mompelde hij zacht en wandelde uiteindelijk weer naar het balkon en zette zich daar neer op de stoel en staarde een lange tijd doelloos voor zich uit. Nathalie, hoe zou het met haar gaan nu? Zou ze al wakker zijn? Hij sloot zijn ogen en op een gegeven moment schoot hij recht en trapte hij woedend aan tegen iets plastics dat op de grond lag. Echter lang kon hij niet meer blijven staan en zo zakte hij door zijn benen en lande op zijn knieën. Hij liet zijn hoofd voorover hangen en staarde gewoon doelloos naar de grond. De dokter kwam weer terug en keek even naar Sairon. 'Maakt niet uit. Matt heeft je niets voor niets binnen genomen knul, hij vertrouwt je alleen geeft die druiloor dat niet toe.' Mompelde hij en staarde even naar de deur van het balkon. De man wist dat Matt zich niet zou laten verzorgen dus begon hij met zijn spullen in te pakken en keek nog even naar hem. 'Hij laat zich niet verzorgen, alleszins nu niet. Morgen staat hij wel bij mij. Maar zeg hem wel dat hij niet teveel mag bewegen met zijn schouder.' Vervolgens vertrok de dokter en sloot hij de deur achterzich. Matt staarde naar de grond en zette zich uiteindelijk met zijn rug tegen de muur en staarde naar het voorwerp dat hij had weg getrapt en streek even door zijn ogen.

Hij hoorde wat hij zei. Hij raakte verward.. Waarom wilde dat hij kwam? Hij was bang dat ze nog boos was. Hij zag Matt naar het balkon gaan en op een stoel ging zitten waarna hij ineens tegen iets aantrapte en door zn knieën zakte. Hij schrok zich dood. Hij wilde er eigenlijk naartoe gaan. Maar toen de dokter begon te praten, vestigde hij zijn aandacht kort op hem. Hij luisterde naar zijn woorden. Hij knikte zacht. Hij liep er direct naartoe en hielp hem overeind zodat hij weer op de stoel zou gaan zitten. De kracht die hij nu van zijn buik eiste, bezorgde hem een steek bij de wonden maar hij negeerde het nogsteeds. 'Ik moest zeggen dat je niet teveel met je schouder moest bewegen.. Als ik iets kan doen om je te helpen roep me maar.. En als je weten hoe je mijn vader aankan.. Vraag het maar..' Zei hij waarna hij naar de kamer van Lila liep. Hij slikte. Het deed hem pijn haar zo te zien. Hij ging naast haar op het bed zitten en streek zacht met zijn hand door haar haren. 'Het spijt me zo..' Zei hij zacht. Deze keer lukte het niet zijn tranen te onderdrukken en zijn ogen werden waterig waarna er een klein traantje langs zijn wang een weg naar benede baande en toen aan zijn kin bleef hangen. Hij veegde hem snel af.

Lila sliep nog een beetje. Ze hoorde iemand de kamer binnenkomen en hoorde de woorden. Ze opende haar ogen en merkte nog net de traan op. Hij meende het dus. Ze probeerde wat rechter te gaan zitten maar de pijn hield niet op. Ze zuchtte even en keek hem aan. "Ik vergeef het je" zei ze zachtjes en streelde kort over zijn wang. Ze keek weer in die bruine ogen van hem. Ze glimlachte zwak en trok hem naast haar op het bed. Natuurlijk voorzichtig. Ze zweeg even en legde haar wat tegen zich aan. Ze zei verder niets over wat er gebeurd was. Het enige dat ze nu wilde doen, is het allemaal vergeten. Niet meer over dromen en denken. Gewoon vergeten.

Hij keek naar haar. Hij sloot zijn ogen voor even toen hij haar woorden hoorde. Hij was zo blij het te horen. Ze trok hem zacht langs hem op bad. Hij voelde het sterk in zijn buik maar het gevoel weer bij haar te zijn zorgde ervoor dat hij de pijn niet meer voelde. Hij legde zijn hand zacht op haar middel. Hij hoopte het allemaal te kunnen vergeten. Hij had de indruk gekregen dat het door zijn vader kwam dat hij die drugs had gekregen. Hij hoopte dat er zo snel mogelijk een einde aan zijn vader kwam. Dat die niet meer iedereen vermoordde en hem nooit meer een schuldgevoel aan zou praten. Dat had hij van zichzelf al te erg. Hij keek in haar helder blauwe ogen. Hij vergat alles om zich heen.

Matt werd recht geholpen door Sairon en keek hem kort aan. Op zijn gezicht was alleen maar pijn af te lezen niets meer of minder. Toen de jongen verdwenen was stond hij op en nam het ding waar hij tegen getrapt had op en zag dat het nog iets van Nathalie was geweest. Met een diepe zucht draaide hij zich om en wandelde even naar de kamer van Lila. Kort klopte hij op de deur en opende deze daarna. 'Blijf hier, zorg voor haar en laat alsjeblieft niemand binnen. Als je me nodig hebt bel je me maar. Ik ga naar Nathalie, ik moet haar gewoon zien.' Sprak hij vrij zacht tegen hen. Vervolgens trok hij de deur toe en nam hij zijn sleutels van de tafel af en wandelde de gang op, om dan zo naar beneden te gaan met de trappen en zijn wagen in te stappen. Met gierende banden vertrok hij naar het ziekenhuis. Het was hem duidelijk geworden, alles wat vandaag gebeurd was was hem duidelijk geworden. Hij had bijna het enigste in zijn leven verloren waar hij van hield en waar hij nog met zekerheid kon zeggen dat ze levend was, het andere lag nu in het ziekenhuis, te wachten op dat ene heldere licht of tot ze zou ontwaken. Tranen vormde zich in zijn ogen en ditmaal lliet hij ze stromen het kon hem geen moer meer schelen op dit moment. Kort keek hij op de snelheidsmeter hij was al over de honderd en tien. Auto's klaksoneerde hard omdat hij hen depas afsneed. Een ding was hij vergeten. Nooit rijden als je kwaad of triest bent. Dat bracht alleen maar ongelukken met zich mee.

Hij hoorde geklop op de deur waardoor hij uit gedachten werd gehaald. De deur ging open en Matt kwam tevoorschijn. Hij luisterde naar wat hij zei. 'Rijd voorzichtig..' Zei hij nog maar wist niet of hij het nog gehoord zou hebben aangezien de deur al dicht dicht. Hij keek naast zich. Ergens was hij ongerust over hem. Maar hij wist wel wat hij deed.. Toch? Hij keek weer langs zich. Naar Lila. Zijn ogen stonden vrij relaxt en hij was vrij rustig van binnen. Hij streek zacht met zijn linkerhand door haar haar terwijl hij haar diep in haar ogen keek. Hij kon er wel in verdrinken, zo helder waren ze.In ieder geval zagen ze er veel beter uit dan de eerste keer toen hij haar zag nadat dit ales was gebeurd.