Highstreet 29, loft 11

Lila zuchtte even en keek hem aan. Ze voelde zijn arm rond haar middel en kroop wat dichter bij hem. Pijn schoot door haar heen waardoor ze even in elkaar kromp. Ze keek even naar de grond en zuchtte. Ze probeerde weer wat ontspannender te zitten en keek even naar Sairon. Ze zweeg en keek op toen haar vader binnenkwam. Hij zag er erg slecht uit. Ze hoorde de woorden en knikte zacht waarna ze weer naar Sairon keek. Ze miste haar moeder ook wel, maar ze wilde haar nu nog niet zien. Niet nu ze in coma lag. Misschien als ze weer wakker werd. Als ze wakker werd. Lila zuchtte en keek weer voorzichtig naar Sairon.

Hij voelde de pijn door zijn lijf. Maar door zijn verleden, was hij het gewend om al de pijn te negeren. Lila hielp hem onbewust zijn pijn te verzachten. Ook de pijn van binnen had ze helpen verzachten door te zeggen dat ze hem vergeven had. Hij keek naar de muren, er hingen verschillende foto's. Hij vroeg zich af wat er met de vrouw genaamd Nathalie was gebeurd aangezien ze het deheletijd over haar hadden.. En dat zijn vader zou moeten boeten voor wat hij haar had aangedaan.. Maar ze zou nog leven, aangezien het hem best onwaarschijnlijk leek dat Matt naar een lijk zou gaan kijken..

Lila staarde even voor haar uit en zuchtte. Ze keek naar de grond en sloot kort haar ogen. Haar gedachten gingen naar vroeger. Toen was haar vader er nog. Samen gingen ze naar de meeting. Daar had ze een hele coole jongen leren kennen. Ze wist niet goed wie hij was. Al hadden haar ouders hem helemaal niet graag. Hij was wel cool, maar soms eng. Ze dacht er niet meer aan. Ze keek even naar Sairon en glimlachte zwak. Ze wilde eigenlijk weten waar ze het steeds over hadden. Wat had Sairons vader hier mee te maken? Wie was hij? Ze wist het niet en vragen deed ze maar niet. Misschien mocht ze het om een reden niet weten.

Hij keek naar haar en bedacht zich dat hij het haar nog steeds moest vertellen. Hij was bang dat ze boos of bang zou worden, maar ze zou het toch ooit moeten weten.. 'Lila..' Begon hij zacht. Hij besloot er niet omheen te gaan draaien en het gewoon direct te zeggen. 'Mijn vader.. Is DK..' Zei hij terwijl zijn stem langzaam wegstierf. Hij beet op zijn onderlip. Hij hoopte zo erg dat ze het hem niet kwalijk nam, dat hij het nu pas zei. Zou hij het hele verhaal moeten vertellen? Of maakte dat hun realatie al helemaal kapot..? Dacht hij.

Lila zuchtte even en keek voor haar uit. Ze keek op toen hij haar naam zei. "Wat is er?" vroeg ze rustig en hoorde de volgende woorden. DK. Ze schrok en herkende die naam meteen. De man die haar moeder in coma had gebracht, degene die haar wilde verleiden vroeger. Ze slikte even en keek kort weg. Tranen sprongen in haar ogen en ze keek hem aan. "Kan niet.." zei ze zacht en snikte even. "Je bent niet zoals hem.. Kan niet" zei ze met trillende stem en keek angstig in zijn ogen.

[Flut --']

Hij slikte en begreep haar reactie. Wat wilde je als je vriendje zn vader je moeder wat heeft aangedaan en duizenden moorden op zn naam heeft staan? Hij wende zijn blik naar het bed. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen. 'Maar ik wil Matt helpen tegen hem..' Zei hij na een tijdje. Hij wist niet wat de goede woorden waren voor dit moment.. Als die er überhaupt waren dan natuurlijk.. Hij kreeg ze in ieder geval niet verzonnen. 'En.. Ik wil niet zoals hem zijn..' Zei hij na een tijdje. Hij keek haar kort in haar blauwe ogen waar de angst duidelijk in te zien was. Hij kon er niet lang in kijken omdat hij het zo erg vond haar bang te zien.

Lila zweeg en keek even weg. Ze zuchtte en knikte kort. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen nu. Ze wilde hem geloven natuurlijk. Al hoopte ze dat er niets ernstigs aan de hand was nu hij hier was. Lila schudde de gedachte maar weg en legde voorzichtig haar hoofd tegen hem aan. Ze sloot haar ogen en probeerde aan niets te denken. Het warme gevoel was er nog steeds maar ze twijfelde nog altijd. Ze wist wel wat er gebeurd was maar hoe stom kon hij zijn? Ze schudde snel de gedachte weg en keek even naar hem. Ze wist niet wat ze moest zeggen nu. Ze slikte even en sloot snel haar ogen.

Hij sloot zijn ogen toen hij hoofd zacht tegen zich aanvoelde. Hij beet op zijn lip toen de wond hem een flinke steek bezorgde. Hij legde zijn hoofd neer en was diep in gedachten. Gedachten aan haar vader. Hoe had hij al die pijn kunnen accepteren..? Waarom had hij niet eerder ingezien dat hij niet van hem hielt, dat hij niet trots te krijgen was? Al die tijd deed hij alles voor hem, terwijl hij enkel en alleen klappen terug kreeg. Een traan ontsnapte uit zijn ooghoek en trok in het kussen. De gedachten aan zijn moeder, de gedachten aan hoe zijn vader dat mes door haar heen gestoken zou hebben.. Hij kon het gewoon niet geloven..